Όταν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία ΣΟΥ
Λένε πως όταν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία του…
Αυτό είναι παρήγορο για κάποιους από εμάς να το σκεφτόμαστε κ να το λέμε όταν κάποιος μας αφήσει. Μας βοηθάει να πιστεύουμε ότι θα το καταλάβει κ θα υποφέρει όπως υποφέρουμε κ εμείς.
Ίσως να είναι κ η αλήθεια σε κάποιες καταστάσεις στην ζωή μας που έχουμε αφήσει εμείς κάποιον είτε να φύγει είτε τον διώξαμε οι ίδιοι κ τότε, μόνο τότε να καταλάβουμε τι άξιζε κ πόσο σημαντικός ήταν στην ζωή μας αυτός ο άνθρωπος. Κ ανάλογα σε κάθε περίπτωση να κάνουμε τα πάντα να τον φέρουμε πίσω ή να αποδεχτούμε το γεγονός ότι κάναμε λάθος κ να προχωρήσουμε μπροστά χωρίς εκείνον με την ελπίδα ότι ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές που ανοίξαμε μόνοι μας στον εαυτό μας.
Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων, άντρες γυναίκες δεν έχει σημασία, έχουν ζήσει λογικά κ τις δύο αυτές καταστάσεις. Έχουν χτυπήσει το κεφάλι τους στον τοίχο κ έχουν ευχηθεί να χτυπάει ο άλλος το δικό του (κ αν εξέχουν κ καρφιά στον συγκεκριμένο τοίχο, γίνεται ακόμα καλύτερο).
Μια άλλη περίπτωση είναι να φύγουμε από έναν άνθρωπο γιατί πραγματικά δε μπορεί να μας καλύψει σ αυτά που εμείς προσδοκούμε για τον εαυτό μας.
Αυτοί είναι οι λιγότερο επώδυνη χωρισμοί γιατί το έχουμε ήδη βιώσει τον πόνο μέσα στην σχέση μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε τίποτα να πάρουμε κ είναι χαμένος κόπος χρόνος να δίνουμε ακόμα κ να περιμένουμε. Ξέρουμε τι αξίζουμε, το διεκδικούμε κ αν ο άλλος δε το έχει ή δε θέλει να το δώσει φοράμε το καπελάκι μας κ αποχωρούμε!
Για μένα το πιο δύσκολο κ το πιο ακατανόητο κ το πιο παράλογο κ αυτό που πονάει περισσότερο είναι το:
΄Όταν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία Σου’’…
Να υπάρχει στην ζωή σου ένας άνθρωπος που να ξέρει καλύτερα από σένα τι αξίζεις, να στο λέει κ εσύ να μη θες να το δεις.
Να μη κάνει τίποτα για σένα κ εσύ να αρκείσαι σε αυτό, μόνο κ μονό γιατί κ αυτό το ΄΄ τίποτα ΄΄ είναι δικό του…
Να πατάς pause στην ζωή σου κ στα όνειρα σου γιατί εκείνος δε μπορεί να τα πραγματοποιήσει, να στο φωνάζει με λόγια κ με πράξεις κ εσύ να εθελοτυφλείς.
Να θέλει να φύγει για το δικό σου καλό κ εσύ να τον παρακαλάς να μείνει.
Εκείνος να προχωράει την ζωή του σαν να μην υπάρχεις κ εσύ να ξεγελάς τον εαυτό σου νομίζοντας πως αν δε το συζητάς κ δε το σκέφτεσαι , δε συμβαίνει στα αλήθεια.
Να είσαι κερί αναμμένο δίπλα του, να προσπαθείς να μη κάνεις τίποτα που θα του ανέτρεπε τα δεδομένα που έχει στην ζωή του (μέσα σ αυτά να είσαι κ εσύ) κ εκείνος να το θεωρεί αυτονόητο.
Να είναι η πρώτη σου σκέψη το πρωί κ η τελευταία το βράδυ κ για εκείνον να είσαι η πρώτη του σκέψη μόνο όταν γίνει κάτι περίεργο κ κακό που μπορεί να ταράξει την γαλήνια ζωούλα του.
Να είναι η προτεραιότητα στην καθημερινότητα σου κ εσύ να είσαι για εκείνον ο τελευταίος τροχός της αμάξης, για να μην πω η ρεζέρβα του αμαξιού…
Να ζεις κλεμμένες στιγμές από το πρόγραμμα του κ να λες κ ευχαριστώ.
Να σου λέει πόσο πολύ σ αγαπάει κ εσύ όχι απλά να το πιστεύεις αλλά να νομίζεις ότι γεννήθηκες μόνο κ μόνο για αυτή την στιγμή κ από την επόμενη μέρα εκείνος να εξαφανίζεται μέχρι κ για όσο εκείνος να αποφασίσει ότι θέλει. Κ εσύ να περιμένεις κ να είναι όλα μια χαρά όταν έρθει ξανά.
Να μη μπορείς να θυμώσεις μαζί του ακόμα κ όταν σε κατακερματίζει με τα λόγια του κ τις πράξεις του κ εκείνος να γίνεται επιθετικός όταν του πεις κάτι που δε τον βολεύει ή κάνεις κάτι που δε του αρέσει.
Να έχουν συμβεί πολύ σημαντικά πράγματα στην ζωή σου που τον αφορούν που θα έπρεπε να είναι δίπλα σου, να σου κρατάει το χέρι όταν το έπαθες κ εσύ να μη το μοιράζεσαι μαζί του, να το περνάς μόνη για να μη τον στεναχωρήσεις, να μη τον ταράξεις κ να χαμογελάς για να μη καταλάβει πόσο πόνεσες, πονάς κ θα πονάς μια ζωή γιαυτό.
Κ μια μέρα από εκείνες που αποφασίζει να εξαφανιστεί από την ζωή σου, (άγνωστο το αν έχει σκοπό ποτέ να ξαναγυρίσει) ξυπνάς κ δεν ανυπομονείς να χτυπήσει το τηλέφωνο σου σα να ξέρεις ότι αυτό δε θα γίνει, δεν τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σου, δε νιώθεις εκείνη την απογοήτευση , την αφόρητη στεναχώρια κ τον αμείλικτο πόνο να σου σκίζει την καρδιά. Νιώθεις όμως την αγάπη σου για εκείνον κ απορείς, πως γίνεται να τον αγαπώ κ να μην πονάω? Μήπως έπαψα να τον αγαπώ? Μήπως δεν τον αγάπησα ποτέ? Οι μέρες περνούν κ πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει προσπάθειες να μην τον σκέφτεσαι ενώ κάποτε αυτό σου φαινόταν προδοσία να το κάνεις. Έρχονται σιγά σίγα πρωινά που ξυπνάς κ η πρώτη σου σκέψη είναι κάποια από τις υποχρεώσεις της ημέρας κ όχι αυτός. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι να κοιμηθείς το βράδυ κ δε του λες την νοερή καληνύχτα που έκανες πάντα. Χαμογελάς κ για άλλους λόγους ενώ είχες μάθει να χαμογελάς μόνο για εκείνον. Μα τι σκατά μπορεί να σου συμβαίνει? Τον ξεπέρασες έτσι ξαφνικά ένα πρωί? Τον άντρα που πίστευες ότι ήταν η ζωή σου? Τον απόλυτο έρωτα σου? Δε σου μένει τίποτα άλλο από το να δοκιμάσεις τον εαυτό σου κοιτώντας μια φωτογραφία του, ακούγοντας ένα αγαπημένο τραγούδι σας κ τότε καταλαβαίνεις ότι όχι, δεν έπαψες να τον αγαπάς γιατί στην εικόνα τον ματιών του το πιγούνι σου άρχισε το γνωστό τρέμουλο που προμηνύει ποτάμια δακρύων που δεν αργούν να έρθουν κ να θολώσουν τα μάτια σου για κάνα δυο ώρες. Κ τότε αποφασίζεις ότι τον αγαπάς ακόμα πολύ αλλά ήρθε η στιγμή να τον αγαπάς για σένα κ όχι για εκείνον. Δεν χρειάζεται πια να κάνεις τίποτα για να τον πείσεις ότι τον αγαπάς μπας κ μείνει μαζί σου γιατί σου αρκεί να ξέρεις ότι τον αγαπάς εσύ για σένα. Δεν θα τον παρακαλέσεις ξανά να γυρίσει ή να μη ξαναφύγει γιατί άρχισες να αγαπάς με το ίδιο πάθος, το ίδιο δόσιμο κ την ίδια αφοσίωση τον εαυτό σου. Εσένα που σε είχες ξεχάσει, δε μετανιώνεις για ότι του έδωσες, δε μετανιώνεις για ότι ακόμα θα μπορούσες να του δώσεις, μη σου πω ότι καταβάθος τον ευχαριστείς που με την φυγή του σε έκανε να καταλάβεις τι αξίζεις…
Η αυτοκαταστροφική περίοδος της ζωής σου έχει τελειώσει, ο εγκέφαλος αποφάσισε να πάρει τα ηνία στα χέρια του κ εκσφενδόνισε της ορμόνες που θα σου επιβάλουν να επιβιώσεις κ χωρίς αυτόν.
Δε θα πάψεις να τον αγαπάς αλλά θα πάψεις να τον περιμένεις, θα προχωρήσεις μπροστά με την ελπίδα αν ποτέ γυρίσει για να μείνει κ μόνο να μην είναι πολύ αργά για εσάς…
Δεν είναι που προσπάθησα, όσο κανείς δεν ξέρει...
είναι που όσα κράτησα, μου καψανε το χέρι...
δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι...
είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δεν θα έρθεις...
δεν είναι που σ αγάπησα όσο κανείς δεν ξέρει...
είναι που δεν σε κράτησα ποτέ από το χέρι...
δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω μόνο...
είναι που δεν φαντάστηκα πως χάθηκες στο δρόμο..
...
Κ.Γ