Ποιες είναι οι σχέσεις χωρίς μέλλον?Γιατί μένουμε σ αυτές?

Καμιά φορά συμβαίνει να παραμένουμε σε σχέσεις που δεν μας ικανοποιούν επειδή νιώθουμε υποχρέωση να ζήσουμε δίπλα στον άλλο λόγω μιας αλλοτινής μας απόφασης ή επειδή δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε το τίμημα της φυγής μας. Εκτός αυτού μας περιορίζουν κ μας συνιστούν να κάτσουμε στ’ αυγά μας πλήθος κοινωνικών καταναγκασμών ή οικονομικών περιορισμών. Κανείς δεν λέει ότι είμαστε απολύτως ελεύθεροι να κάνουμε του κεφαλιού μας χωρίς να υπολογίζουμε τίποτα,αλλά τουλάχιστον ας μην αφήνουμε ανεκμετάλλευτο το μικρό ή μεγάλο μερίδιο ελευθερίας που μας αναλογεί.

Άλλες φορές πάλι παραμένουμε σε μία σχέση που παίρνουμε ελάχιστα απο αυτά που μας αξίζουν,βιώνουμε την θλίψη κ την μονάξια,δίνουμε στον ανθρωπό μας όλο μας το είναι,τον καλύτερο μας εαυτό κ σαν αντάλλαγμα δεχόμαστε συμπεριφόρες που μας μηδενίζουν.Κ όμως στο όνομα του έρωτα κ της άγαπης,μένουμε εκεί!Ο πόνος στην σκεψη κ μόνο ότι δεν θα ύπαρχει αυτός ο άνθρωπος στην ζωή μας,να μας δίνει τα ψίχουλα που έχει για έμας,μας φαντάζει διπλάσιος απο τον πόνο που νιώθουμε περιμένοντας κάτι να αλλάξει.

Φοβόμαστε να ανοιχτούμε μέσα σε μια σχέση,δεν παραχωρούμε πρόσβαση στα εσώψυχα μας τόσο απλά κ σε οποιοδήποτε.Συνήθως περιμένουμε να σιγουρευτούμε οτι ο αλλος δεν θα εκμεταλευτει την αδυναμία μας κ δε θα χλεβάσει την αναγκή μας για αγάπη,αγκαλια κ συντροφικότητα.Κ τότε σιγά σιγά ξεδιπλώνουμε όλα αυτά που νιώθουμε απελευθέρωμενοι απο τον φόβο.Αυτές οι σχέσεις προσφέρουν μια σιγουριά κ μια παραπάνω ελπίδα για μέλλον.Υστερούν όμως τις περισσότερες φορές απο πάθος,έρωτα,ενθουσιασμό κ αν καταλήξουν σε αδιέξοδο θα ανηκουν στην κατήγορια που αναφέρω στην πρώτη παράγραφο.

Όταν υπάρξει όμως ο έρωτας,το πάθος κ ο ενθουσιασμός απο την πρώτη στιγμή που γνωρίζουμε  κάποιον κ αυτό με ένα μαγίκο τρόπο το νιώθει κ ο άλλος,παραδινόμαστε ...πιστέυουμε οτι αυτός είναι ο ιδανικός.Τυφλώνομαστε απο τα συναισθηματά μας κ με μιας πάυουμε να φυλαγόμαστε,οχι απλά γινόμαστε ανοιχτό βιβλίο για εκείνον αλλά γυρίζουμε κ μόνοι μας τις σελίδες,ξεγυμνωνομαστε μπρόστα του.Την φωνούλα της λογίκης που όλοι μας έχουμε μέσα μας την φιμώνουμε με συνοπτικές διαδικασίες!Δίνουμε,δίνουμε κ ξανάδινουμε τα πάντα σ αυτόν τον άνθρωπο μη ζητόντας τίποτα αλλά έχοντας την ελπίδα οτι κάποια μέρα θα μας δώσει αυτά που αξίζουμε.Παρασυρμένοι απο την αγάπη δε βλεπουμε οτι μπόρει να μην έχει ή να μην θέλει να μας δώσει κάτι παραπάνω.Κ έρχεται εκείνη η μέρα που σαν απο λήθαργο ξυπνάμε κ καταλαβαίνουμε οτι όντως περιμένουμε άδικα.Το μέλλον κ η σχέση μας έχουν τραβήξει παράλληλους δρόμους κ όσο κ αν προσπαθούμε δε θα έχουν ποτέ κοινό σημείο αναφορας.Κ όμως μένουμε...Γιατί???

Ίσως γιατί πραγματικά δεν έχουμε ξανανιώσει έτσι,ίσως γιατί έχουμε χαμήλη αυτοεκτίμηση κ τάσεις αυτοκαταστροφής όπως λένε οι ψυχολόγοι,ίσως γιατι αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε τον άνθρωπο που δεν μας δίνει την ζωή του αλλά μας χάρισε την δίκη μας ζωή ξυπνόντας μας συναισθήματα που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέραμε οτι τα έχουμε,ίσως γιατι δεν είμαστε  φοβητσιάρηδες, αδέξιοι συναισθηματικά, αλλεργικοί στην απόρριψη και εραστές του ελέγχου κ προτιμούμε να υποφέρουμε παραπάνω παρά να ζήσουμε μια ζώη μέσα σε μια σχέση που μας προσφέρει σιγουρια,μακαριότητα κ τεμπελιά.Κ ίσως απλά γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...

…

 Κ.Γ