Σε ξέχασα... Σε ξεχνάω... Θα σε ξεχάσω...

Τα έκανες όλα σωστά…

Έφυγες από μία σχέση που το μόνο που σου προσέφερε ήταν μία απέραντη μοναξιά…Έφυγες? Σε άφησε? Δεν έχει κ τόσο σημασία τελικά, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, είσαι εσύ με σένα.

Έκλαψες, θύμωσες, πόνεσες, έβρισες, ξανά έκλαψες, έχασες τον κόσμο γύρω σου, μελαγχόλησες, ξανά θύμωσες, ξανά έβρισες, ξανά έκλαψες…κ έτσι περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες…

Βρήκες παρηγοριά στους φίλους σου, σ αυτούς που ήταν πάντα εκεί για σένα κ ας είχες εξαφανιστεί. Σου άνοιξαν την αγκαλιά τους γιατί ήξεραν πως μόνο αυτό είχες ανάγκη, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς εξηγήσεις… Απλά στάθηκαν γύρω σου, γέμισαν την ζωή σου με όλα αυτά που σου έλειπαν τα χρόνια που βυθιζόσουν όλο ένα κ πιο πολύ στην μοναξιά της σχέσης σου. Σου χάρισαν τον χρόνο τους…

Σε ξέχασα…

Άρχισες να βγαίνεις, να χαίρεσαι τις στιγμές, να χαμογελάς κ πολλές φορές κατάφερνες να γελάς κιόλας πραγματικά. Δεν μιλούσες για εκείνον, δεν τον σκεφτόσουν, ίσως γιατί ήσουν θυμωμένη, ίσως γιατί το μυαλό σου προσπαθούσε να προστατέψει τα όποια κομμάτια της καρδιάς σου είχαν μείνει άθικτα, αν κ καταβάθος ήξερες πως είχε γίνει θρύψαλα, την είχες ακούσει να σπάει πολύ καιρό πριν…Δεν ήταν η πρώτη σου σκέψη το πρωί, δεν ήταν η τελευταία σου σκέψη το βράδυ. Δεν άκουγες τα τραγούδια σας, δεν κοιτούσες φωτογραφίες σας, δεν το έψαχνες…κ όλα αυτά χωρίς καμία προσπάθεια… Τον ξέχασες? Ναι…μπορεί και να τον ξέχασες. Μπορεί να έβαλες ακούσια την λογική σου να πάρει τα πράγματα στα χέρια της ή τον εγωισμό σου (γιατί κάποτε είχες κ λογική κ εγωισμό ρε γαμώτο…κάποτε…). Τον ξέχασες?

 Ναι ρε, σε ξέχασα!!!

Σε ξεχνάω…

Ένα τυχαίο γεγονός, μία σαββατιάτικη έξοδος με λίγο παραπάνω ποτό και τσακ.. νάτος πάλι μέσα στο μυαλό σου να κόβει βόλτες. Κουνάς το κεφάλι σου νομίζοντας πως έτσι θα εξαφανιστεί το πρόσωπο του από το μυαλό σου, αλλά παραμένει εκεί για αρκετή ώρα, τόση όσο αρκεί για να σου χαλάσει η διάθεση, να βυθιστείς για ακόμη μία φορά στον κόσμο σου, εκεί που υπήρχε εκείνος, στην μοναξιά, στις ανασφάλειες, στον πόνο, στα ‘γιατί’, στα ‘’δε γίνεται’’ , στα ‘’δεν μπορώ’’, στα ‘’ποτέ’’, στα ‘’κάποτε’’, στα ‘’κάνε υπομονή’’, στα ‘’σ αγαπώ’’ που πίστεψες…στην ολοκλήρωση που ένιωθες ζώντας ένα ψέμα, μια παραίσθηση. Κοιτάς γύρω σου κ σου φαντάζουν όλα ξένα, τον μισείς γιαυτό, θέλεις να φύγεις, να πας σπίτι σου κ να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου, να χώσεις το κεφάλι σου μέσα στα σκεπάσματα με την ελπίδα να μην μπορεί να μπει η σκέψη του. Παιδιάστικο ε? Μα έτσι είναι, ο έρωτας μας κάνει να συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά κ στις χαρές που μας χαρίζει μα κ στον πόνο. Η μόνη διαφορά είναι ότι ένα φιλί της μάνας μας δε μπορεί να πάρει τον πόνο της καρδιάς όπως τότε που μάτωνες τα γόνατα σου κ πήγαινες κλαίγοντας στην αγκαλιά της κ έφτανε ένα χάδι της, ένα φιλί της κ όλα περνούσαν… Πόσο θα ήθελα να ήμουν πάλι παιδί…

Την άλλη μέρα όμως είσαι καλά, δε νιώθεις πόνο (μόνο στο κεφάλι από τα σφηνάκια), η θλίψη έχει φύγει κ όλα μοιάζουν σχεδόν φυσιολογικά… ίσως να τον ξεχνάς… Τον ξεχνάς?

Ναι ρε, σε ξεχνάω…

Θα σε ξεχάσω…

Τώρα έχεις ένα σπίτι που ποτέ δεν έχει δει…

Έφυγες μακρυά από ότι τον θυμίζει, είναι όλα καινούργια(εντάξει έπιπλα δεν άλλαξες, είναι δύσκολές οι εποχές), άλλη θέα από το παράθυρο σου, δρόμοι που δεν έχει περπατήσει εκείνος, κοντά σε ανθρώπους δικού σου, που σ αγαπούν γιαυτό που είσαι κ χωράς στην ζωή τους χωρίς να στριμώχνεσαι. Ήσουν τόσο αισιόδοξη ότι αυτό θα ήταν το μεταφορικό μέσον που θα σε πήγαινε από το ΄΄ σε ξεχνάω ΄΄ στο ΄΄ σε ξέχασα ΄΄ κ θα ήταν κ οριστικό. Τι έκανες λάθος? Γιατί είναι πάλι πρωταγωνιστής εκείνος στην σκέψη σου? Γιατί δε χαίρεσαι? Γιατί νιώθεις λύπη? Μα σοβαρά τώρα αναρωτιέσαι γιατί?

Έζησες την μεγαλύτερη στιγμή της ζωής σου, ένιωσες την υπέρτατη ευτυχία χάρη σε εκείνον, λίγο ήθελε να πραγματοποιηθεί το όνειρο που είχες κ έχεις στην ζωή σου , μπορεί να μη τα κατάφερες κ να έζησες κ τον χειρότερο εφιάλτη που σίγουρα δεν είχες φανταστεί κ όλα αυτά μόνη σου αλλά πάντα χάρη σε εκείνον. Ε πως γίνεται να μην έχει σημαδέψει το είναι σου αυτός ο άνθρωπος, πως είναι δυνατόν να μην είναι χαραγμένος μέσα σου, έστω κ αν ξέρεις ότι για εκείνον τώρα πια πουθενά δεν υπάρχεις, ίσως είσαι κάπου κλειδωμένη και σκουριασμένη ανάμνηση στου μυαλού τα υπόγεια του.

Ξέρεις πως είναι καλά, ξέρεις πως είναι ευτυχισμένος κ αυτό σε κάνει με ένα περίεργο τρόπο να ανακουφίζεσαι, να πονάς λιγότερο, γιατί αυτό μάλλον είναι αγάπη, να θέλεις να είναι καλά ακόμα κ μακρυά σου (ο εγωισμός που λέγαμε, δεν γύρισε ποτέ). Νιώθεις θυμωμένη που δεν είναι εδώ, νιώθεις απογοητευμένη που ξέρει πια κ δεν τον νοιάζει…

Μα ξέρεις πολύ καλά ότι πρέπει να αρχίσεις να γλύφεις τις πληγές σου για να κλείσουν, γιατί ο χρόνος δε γιατρεύει τα πάντα όπως μας μάθανε να λέμε. Μόνο εσύ μπορείς να το καταφέρεις, έχεις μια πληγή που δε θα κλείσει ποτέ, αποφασίζεις ότι τουλάχιστον θα προσπαθήσεις να επουλώσεις αυτές που άφησε εκείνος, ηθελημένα, άθελα του…δεν έχει καμία σημασία στην παρούσα φάση.

Κρύβεις καλά μέσα σου την όποια ηλίθια ελπίδα έχει απομείνει ότι σ αγαπάει κ ότι ίσως κάποτε να είστε μαζί κ ευτυχισμένοι, αποδέχεσαι το ΄΄ τίποτα ΄΄ γιατί το ΄΄ όλα΄΄  δεν το είχες ποτέ μαζί του, χαμογελάς (παρανοϊκό λίγο το να χαμογελάς με τέτοιες σκέψεις, να το προσέξεις αυτό) και λες ΄΄ ΘΑ τον ξεχάσω΄΄…κάποτε…

Θα σε ξεχάσω?...

…

Κ.Γ