Έρχεται...φεύγει...κ μετά?...

Πως μας τελειώνει ο έρωτας για έναν άνθρωπο όντας μέσα σε μια σχέση,χωρίς όμως να θέλουμε να φύγουμε? Τι μένει μέτα? Άραγε είναι δυνατόν να ξανα φούντωσει  ο έρωτας?

Επιστημονικές έρευνες έχουν προσπάθησει να αποδείξουν πως ο έρωτας έχει συγκεκριμένη διάρκεια ζωής.  Την ευθύνη για όλα αυτά που νιώθουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι την έχει ένα κοκτέιλ ορμονών που χορέυει  μέσα μας.    

Τον πρώτο καιρό οι ερωτευμένοι είναι έρμαια των σεξουαλικών ορμονών τους.

 Η δεύτερη φάση από την οποία περνάει ένα ζευγάρι έρχεται έπειτα από μερικούς μήνες, οπότε και θεωρείται ότι ξεκινάει το πραγματικό πάθος. Τότε ο οργανισμός ενεργοποιεί το σύστημα παραγωγής ντοπαμίνης, ουσία η οποία κάνει το άτομο να ποθεί το ταίρι του. Ταυτόχρονα, στον εγκέφαλο μειώνεται η συγκέντρωση σεροτονίνης, με αποτέλεσμα η έλλειψή της να δημιουργεί έμμονες σκέψεις. O ερωτευμένος σκέφτεται μόνο το άτομο που ποθεί. Γι’ αυτό και συχνά χρησιμοποιείται η έκφραση «τρελός από έρωτα». Oι επιστήμονες εξηγούν το φαινόμενο παρομοιάζοντας τους ερωτευμένους με τους καταθλιπτικούς, που εξαιτίας των χαμηλών επιπέδων σεροτονίνης σε ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου, παρουσιάζουν διάφορες εμμονές. Σε αυτή την περίοδο, τα τμήματα του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη σωστή κρίση υπολειτουργούν, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος που επιθυμείτε να φαίνεται ιδανικός, χωρίς ελαττώματα. Η κατάσταση αυτή δεν διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί δημιουργεί ένταση και πίεση στο άτομο. Όταν, λοιπόν, τα επίπεδα της υδροκορτιζόνης (ορμόνης που συνδέεται άμεσα με το στρες) αυξάνονται, έχει φτάσει η στιγμή να περάσει ο ερωτευμένος στην επόμενη φάση. 

Στο τρίτο αυτό στάδιο, κατά το οποίο προσπαθεί να εδραιωθεί η σχέση, παίζουν ρόλο η οξυτοκίνη και η βαζοπρεσίνη, που σχετίζονται με το συναίσθημα της οικειότητας και της τρυφερότητας. 

Κ όλα αυτό θα μας πάρει 2 χρόνια απο την ζωή μας. Ετσί λένε οι επιστήμονες.

Μετά?... μετά οι ορμόνες έχουν έρθει στα φυσιολογικά ξενέρωτα επιπέδα τους με αποτέλεσμα να μένει μόνο η αγάπη. Αντέχουμε μακρυα του, στο μυαλό μας δεν χρειάζεται να ύπαρχει διαρκώς γιατί η σεροτονίνη έχει κάνει την δουλειά της, μας εκνευρίζει αν ροχαλίζει το βράδυ(ήχος μουσικής αηδονιών ήταν όσο υπηρχε η σεροτονινη) κ αυτό το μεταφράζουμε μια υγιή σχέση πια... Την θέση του έρωτα έχει πάρει η αγάπη κ περνώντας τα χρόνια την θέση της την παίρνει η συνήθεια.

Κ η ζωή συνεχίζεται...

Για να το λένε λοιπόν αυτό οι επιστήμονες ,προφανώς κ θα έχουν κάποιο δίκιο.

 Ποιά είμαι εγώ άλλωστε για να διαφωνίσω με αυτά τα παιδιά που έχουν φάει τα καλύτερα τους χρόνια στα θρανία ψαχνόντας τρόπους να αποδείξουν οτι ο έρωτας περνάει...αντι να τον ζήσουν...

Κανένας όμως δεν μπορεί να μου στερήσει να έχω την δική μου άποψη κ να συνέχισω να ονείρευομαι ότι ο έρωτας περνάει όταν τον αφήσουμε να μας περάσει.

 Αν γίνουμε όλοι έρμαια τον επιστημόνικων ερευνών κ σηκώσουμε τα χέρια ψήλα ,πιστέψουμε οτι σε 2 χρόνια απο την μέρα που θα μας ερωτευτεί το αντικείμενο του πόθου μας, ο πρωταγωνιστής της ζωής μας, πάψει να μας βλέπει ως το ΄΄ιδανίκο΄΄ , τότε πραγματικά δεν καταλαβαίνω τον λόγο που γίνεται τόσο θέμα για τον έρωτα.

 Γιατί να αναζητώ να ερωτευτώ κ να με ερωτέυτουν αφου το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο?θα γυρίσω πάλι στο μηδέν,θα έχω πάλι εκείνο το κένο που σου αφήνει κάτι που τελείωνει κ ας είσαι μαζί του...

Γιατί να λέμε πάντα οτι μια σχέση θέλει δουλειά κ απο τους δύο για να συνεχίσει να υπαρχεί? Γιατί να μην λέμε οτι ο έρωτας θέλει δουλειά κ απο τους δύο για να μην σβήσει.?

Για να χτύπησαν οι ορμόνες κόκκινο όταν μας γνώρισε ο άλλος,προφανώς κάτι τους το προκάλεσε. Αυτό το κάτι είμαστε έμεις... άρα μόνο εμείς μπορούμε να το διατήρησουμε στον άλλον. 

Πρέπει να μην ξέχασουμε πως είμασταν όταν τον γνωρίσαμε. Κ μέσα μας κ έξω μας.

 Κ αν έστω κάποια στιγμή η καθημερινότητα κ η ρουτίνα μας παρασύρει, να έχουμε την θέληση να βγούμε απο αυτήν με μικρές δόσεις απο το τότε! 

Μην έχουμε την απαίτηση ο άλλος να μείνει ερωτευμένος μαζί μας όταν δεν είμαστε αυτό που γνώρισε... ερωτέυτηκε τον τρόπο που τον κοιτούσαμε,ερωτέυτηκε τον τρόπο που τον αγγίζαμε,ερωτέυτηκε την χροιά της φωνής μας όταν του λέγαμε ΄΄σ αγαπω΄΄- ΄΄ μου λειπεις΄΄...

 αν όλα αυτά δεν τα διατηρήσουμε κ την θέση τους πάρουν η συνήθεια κ το δεδομένο οτι τον αγαπάμε κ τον έχουμε,τότε ναι...ο έρωτας θα κάνει φτερά. 

Αυτά πρέπει να κάνει κ ο άλλος για σας για να μην φύγει ούτε απο έσας ο έρωτας για έκεινον...τουλάχιστον όχι σε 2 χρόνια...

Αν είμαστε τυχέροι κ μας δοθεί η ευκαιρία να ζήσουμε την καθημερίνοτητα με τον ανθρωπό που είμαστε ερωτευμένοι, τότε να μην ξεχάσουμε να είμαστε πάντα για εκείνον πρώτα η ΄΄γκομενα΄΄ του κ μετά όλα τα άλλα... κ είμαι σίγουρη ότι κάμια άλλη δεν θα πάρει την θέση μας ως ‘’τομ κρουζ΄΄ στο κοκτέιλ των ορμονών του...

Υ.Γ «τα συναισθήματα ηρεμούν κ μένει μόνο στο κρεβάτι αδρεναλίνη»αυτά είπε ένας πολύ ερωτέυμενος(κατά δηλωση του) φίλος μου σκεφτόμενος το πιθανόν(απίθανο)μέλλον του με το αντικείμενο του πόθου του...  υπόσχεση λοιπόν!!!