Το πρώτο φιλί...

Έριξα μια τελευταία ματιά στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου, όχι τόσο για να δω το πρόσωπο μου όσο από αμηχανία . Σε λίγο θα ήταν μαζί μου, διπλά μου, σε απόσταση αναπνοής . Ήταν η πρώτη φορά που θα βρισκόμασταν μονοί μας.

Παρόλο που το πρωινό του Νοέμβρη είχε παγωνιά, μέσα μου αισθανόμουν σαν Αυγουστιάτικο κατά μεσήμερο. 

Άκουσα τον ήχο ενός αυτοκινήτου που σταμάτησε λίγα μετρά πιο πέρα, ήμουν σίγουρη πως ήταν εκείνος, δεν χρειάστηκε καν να γυρίσω το κεφάλι μου για να σιγουρευτώ . 

Άνοιξε την πόρτα και κάθισε στο διπλανό κάθισμα. Το πρόσωπο του ήταν αναψοκοκκινισμένο και τα μάτια του έλαμπαν. Δεν είχα ξαναδεί πιο όμορφο πρόσωπο …

Έμεινα να τον κοιτάζω αποσβολωμένη , χαμογελούσα σαν μικρό παιδί μπροστά από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. 

΄΄Δεν θα με φιλήσεις για τον καφέ?΄΄ μου είπε απλώνοντας το χέρι του για να μου δώσει τον καφέ που του είχα ζητήσει στο τηλεφώνημα μας. Η φωνή του σαν να με ξύπνησε από το όνειρο που όμως ήταν πραγματικότητα . Πήρα τον καφέ βιαστικά και τον ακούμπησα στην θήκη. Πάντα με το ίδιο σχεδόν χαζό χαμόγελο ευτυχίας. Έσκυψα προς το μέρος του, έκλεισα τα ματιά μου και κατεύθυνα τo στόμα μου προς τα εκεί που μου έδειχνε το δάχτυλο του. Στο μάγουλο. Γύρισε το κεφάλι του απότομα και … αυτό ήταν . Ενωθήκαν οι καρδιές μας, οι ψυχές μας, γίναμε ένα, εκείνη την στιγμή που τα χείλη του ακουμπήσαν τα δικά μου. Η καρδιά μου χτυπούσε ακανόνιστα, γρήγορα και εκκωφαντικά. Όλες μου οι αισθήσεις υπερλειτουργούσαν για να αιχμαλωτίσουν για πάντα μέσα μου τη γεύση του, τη μυρωδιά του, το άγγιγμα του … Πήρε την ανάσα μου για να μου δώσει την δική του πνοή . Αυτό το φιλί σφράγισε αυτό που ήδη ήξερα .. ήμουν ερωτευμένη.

Μπορεί να μην ήταν το πρώτο φιλί της ζωής μου χρονικά αλλά ήταν αυτό που μου άλλαξε την ζωή. Ότι είχα ζήσει πριν από εκείνο το πρωινό, έσβησε από την μνήμη μου …

Κ.Γ