Στο σημείο μηδέν...

Χώρισα…Χωρίζω…θα χωρίσω…

Τι ωραία που θα ήταν να τελειώνουν όλα με μία λέξη!!!

Να ξυπνάς ένα πρωί και να αποφασίζεις ότι δεν θέλω άλλο να μείνω με αυτόν τον άνθρωπο για όποιους λόγους εσύ πιστεύεις και απλά απλούστατα να το ανακοινώνεις κ ούτε γάτα ούτε ζημιά. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς κλάματα, χωρίς τύψεις, χωρίς τον πόνο της απουσίας.

Σε έναν μαγικό κόσμο αυτό θα ήταν το φυσιολογικό.

Στην πραγματικότητα όμως, εδώ που δεν υπάρχουν μαγικά ραβδάκια κ καλές νεράιδες ο χωρισμός βιώνεται από την αρχή μέχρι το τέλος και καμιά φορά δεν ξεπερνιέται ποτέ…

Έχει παρελθόν , παρόν και μέλλον…

Είτε είσαι ο θύτης (εσύ που γκρεμοτσακίζεις τον άλλον φεύγοντας) είτε είσαι το θύμα (εσύ που από δω κ πέρα θα είσαι μια/ένας παρατημένη/ος), χρειάζεσαι κότσια για να πάρεις την απόφαση να χωρίσεις ειδικά αν έχεις ζήσει κ ευτυχισμένες στιγμές με τον άλλον (μεγάλη παγίδα αυτό,κρατήστε το για παρακάτω).

Όταν λοιπόν έχεις τον ρόλο του εκτελεστή της σχέσης συνήθως κ σε νορμάλ καταστάσεις, έχει προηγηθεί μία περίοδος σκέψης κ εσωτερικής σύγκρουσης (διάλογο δεν θα τον έλεγα) για το αν πρέπει ή όχι να μείνεις.

Στην αντίπερα όχθη ως θύμα δηλαδή έχει προηγηθεί κ πάλι μια περίοδος που κάτι έχεις υποψιαστεί να σου έρχεται αλλά δεν φτάνει έτσι για να σε βασανίζει.

Σκοπός μου δεν είναι να αναλύσω γιατί χωρίζουμε ούτε να κάνω αυτοψυχανάλυση ως θύτης ή θύμα. Σίγουρα όλοι έχουμε υπάρξει κ τα δύο.

Θα περάσω λοιπόν τα στάδια του σκέφτομαι να χωρίσω ή το βλέπω ότι θα με χωρίσει κ θα πάω κατευθείαν στο τι κάνω μετά. Στο μέλλον του χωρισμού.

Είμαι σε ηλικία που έχω ζήσει χωρισμούς όταν υπήρχαν μόνο σταθερά τηλέφωνα.

Ευλογημένες εποχές, όλα ήταν πιο εύκολα (τώρα το λέω αυτό).

Έπαιρνες ανώνυμα τηλεφωνήματα σε ώρες που ήξερες ότι θα ήταν σπίτι κ παρακαλούσες να το σηκώσει εκείνος. Αναγνώριση κλήσεων δεν υπήρχε!!!!

Αντίστοιχα κάθε ανώνυμο τηλεφώνημα στο σπίτι πίστευες ότι ήταν από εκείνον κ έτρεχες να προλάβεις να απαντήσεις εσύ…πόσα μικρά δαχτυλάκια έχουμε χτυπήσει για να φτάσουμε πρώτοι σε εκείνο το τραπεζάκι που έβαζε η μαμά μας την συσκευή του τηλεφώνου…Ποτέ όμως δεν μάθαινες αν ήταν αυτός… τα πατώματα είχαν κ τότε τον πρωταγωνιστικό ρόλο αν κ τότε ήταν παρκέ συνήθως που ήταν κ της μόδας. Οι φίλοι εννοείται ότι ήταν στο πλευρό σου κ μάλιστα από κοντά (έχει χτυπήσει κάτι καλά μεθύσια η κολλητή μου στους χωρισμούς μου στην προσπάθεια της να μου συμπαρασταθεί).

Κ κάπως έτσι ο χρόνος περνούσε κ έπαιρνε μαζί του τον πόνο του χωρισμού και η εικόνα του ξεθώριαζε μέχρι που σιγά σιγά απαντούσες στο τηλέφωνο μόνο όταν σε ζητούσαν.

Το 2016 όμως με μια τεχνολογία να τρέχει με χίλια ο χρόνος για να ξεπεράσεις έναν χωρισμό ή έναν άνθρωπο (δεν πάνε πάντα μαζί αυτά) έχει διπλασιαστεί το λιγότερο.

Facebook – twitter- instagram και όλα αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν σ αφήνουν να αγιάσεις.

Πώς να τον ξεπεράσεις όταν από το πρωί μέχρι το βράδυ κοιτάς την σελίδα του?

Φωτογραφίες του, ανακοινώσεις του, ακόμα κ τα like που κάνει για σένα έχουν νόημα. Καλά άμα βρει κ άλλη κ αρχίσει να ανεβάζει φώτο, εκεί είναι ο μαζωχισμός ο ίδιος που μας πιάνει κ τις βλέπουμε κ τις ξαναβλέπουμε λες κ αν την κοιτάμε με μίσος θα ανοίξει η γη να την καταπιεί (δεν πιάνει…δοκιμασμένο).

Κ όσο τον έχεις μπροστά σου θα την κάνεις την λαλακία κ θα το στείλεις το μήνυμα ή το like στην φωτογραφία με την άλλη (αυτό το dislike ακόμα το περιμένουμε) ή αυτό το κλασικό κ τόσο γελοίο πιστέψετε με που ανεβάζουμε αποφθέγματα με χαζοψαχμένες φράσεις για τον ανώτερο εαυτό μας, τραγούδια τύπου ‘’σε ξεπέρασα αλήθεια σε ξεπέρασα ΄΄ όπου μόνο το link από το youtube κάνουμε αντιγραφή ίσα ίσα για να το ποστάρουμε ενώ ακούμε κλαίγοντας το ΄΄ θα θελα να ήσουνα εδώ΄΄ …

Για να μη πω για τους άπειρους ΄΄φίλους΄΄ που κάνουμε ξαφνικά, όχι θα πω κ γιαυτούς γιατί πολύ απλά το μόνο που δείχνει είναι το πόσο απελπισμένες είμαστε να του τραβήξουμε την προσοχή. Εδώ δεν του την τραβούσαμε όταν μας ήθελε τώρα θα το κάνουμε που μας παράτησε ρε κορίτσια? Κ αγόρια δηλαδή γιατί η βλακεία δεν έχει φύλλο.

Τα κινητά…Άλλο μαρτύριο κ αυτό. Βγαίνεις κ καλά να περάσεις όμορφα να πνίξεις την πίκρα σου σε κάνα δυο ποτά, να φλερτάρεις για να ανέβει η ψυχολογία σου και η αυτοπεποίθηση σου από τα τάρταρα σε ένα σεβαστό αν μη τι άλλο επίπεδο κ εκτός από ότι από το κινητό σου μπορείς πια να μπεις σε όλα αυτά τα sites μπορείς ανα πάσα ώρα κ στιγμή να του στείλεις από εκεί μήνυμα, να τον πάρεις τηλέφωνο κ στην καλύτερη περίπτωση να φας ένα ωραιότατο άκυρο, να μην απαντήσει ή να ακούσεις ΄΄η κλήση σας προωθείται’’, στην χειρότερη βέβαια θα το σηκώσει κ εσύ θα του κάνεις μεθυσμένη ερωτική εξομολόγηση ή θα τον ρωτάς γιατιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας.

Αυτές οι καλές στιγμές που έχουμε ζήσει μαζί του είναι η μεγαλύτερη παγίδα.

Μας έχει παρατήσει κ σίγουρα μέχρι να μας παρατήσει δεν ήταν όλα βαμμένα ροζ με πεταλουδίτσες κ πουλάκια να τιτιβίζουν, έχουμε περάσει κ άσχημές στιγμές, με αδιαφορία, λόγια που πληγώνουν, απομόνωση, σκληρότητα ενδεχομένως, αλλά όοοοχι εμείς θυμόμαστε μόνο τα σ αγαπώ του, τις αγκαλιές του, τα χάδια του, το γέλιο του κ αυτά τα υπέροχα του πρασινομελί μάτια με τις τέλειες βλεφαρίδες (να το, συμβαίνει ακόμα)…

Φυσικά υπάρχει κ το αντίθετο, θυμόμαστε όλα του τα στραβά κ θυμώνουμε, με μας με εκείνον, ψάχνουμε να βρούμε σε ποιον αναλογούν οι περισσότερες ευθύνες, από την απόλυτη αγάπη καταλήγουμε στον θυμό κ στο μίσος.

Οργανωμένα λοιπόν κ σαν ώριμοι (λέμε τώρα) ανθρωποι, έχουμε να κάνουμε 3-4 πραγματάκια για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας σε έναν ενδεχόμενο χωρισμό.

1. υπάρχει μία επιλογή σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που λέγεται μπλοκάρισμα. Το unfriend δεν αρκεί. Μ αυτό κερδίζουμε λίγο από την αξιοπρέπεια μας και πολύ από τον χρόνο μας.
2. ότι γράφεται , ξεγράφεται άρα σβήνουμε τον αριθμό του τηλεφώνου του από το κινητό μας. Μ αυτό κερδίζουμε παραπάνω αξιοπρέπεια κ αρκετό χρόνο.Αν τώρα τον ξέρουμε απ εξω, δεν έχω λύση γιατί εγώ είμαι από τις τυχερές που μόνο το δικό μου νούμερο θυμάμαι.
3. Βρίσκουμε ενδιαφέροντα ώστε να απασχολούμε το μυαλό μας και να το απομακρύνουμε από εκείνον. Δυστυχώς το ανθρώπινο μυαλό δεν έχει ακόμα επιλογή delete αλλά έχει θέληση η ψυχή μας.
4. Δεν κάνουμε αρνητικές σκέψης για τον άνθρωπο που ζήσαμε μαζί του, δεν μας αξίζει αυτό. Κ πάνω από όλα δεν αφήνουμε τα ταπεινά ανθρώπινα ένστικτά μας ελέυθερα να τον μισήσουμε. Γιατί το μίσος είναι το ίδιο συναίσθημα με την αγάπη στην αντίθετη μορφή του. Μπορεί να είναι πολύ δυνατό κ παντοτινό. Δεν ξεπερνάς ποτέ κ τίποτα όταν το αγαπάς ή το μισείς…

Εν ολίγοις κάθε χωρισμός αξίζει την περίοδο πένθους του γιατί είναι ένας μικρός θάνατος αλλά μόνο εμείς μπορούμε να βγάλουμε τον εαυτό μας από την θλίψη επιλέγοντας να ζήσουμε ξανά, μια μικρή ανάσταση αξίζουμε όλοι…κ τα θύματα (παρατημένοι, για να μη ξεχνιόμαστε) και οι θύτες (καρδιοτσακιστές, το λιγότεροοοοο)…

...

Κ.Γ

www.youtube.com/watch?v=RFm9A8fyEjI