Χειμωνιάτικος Σεπτέμβρης ...

Η ψυχή θυμάται ότι το μυαλό προσπαθεί να ξεχάσει …

Δεν θυμάμαι αν αυτό το διάβασα κάπου ή αν απλώς ξύπνησα με αυτή την φράση γεννημένη μέσα στο μυαλό μου.

Είναι κάποιες στιγμές, ώρες , μέρες μπορεί κ βδομάδες που δεν νιώθουμε καλά.

Μια αδικαιολόγητη θλίψη μας πολιορκεί χωρίς κανένα εμφανή λόγο.

Δεν έχει συμβεί κάτι, τουλάχιστον όχι κάτι καινούργιο που θα μπορούσε να μας πληγώσει. 

Η καθημερινότητα δεν έχει αλλάξει … κ όμως εμείς νιώθουμε να πνιγόμαστε  …

κ όλο αυτό έρχεται σιγά σιγά , ξεκινώντας ίσως από μια διάθεση να μείνουμε σπίτι , ψάχνοντας να ξεκλέψουμε χρόνο για να μείνουμε μονοί μας, δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε κάθε βράδυ κ περισσότερο , σκέψεις έρχονται στο κεφάλι μας διεκδικώντας έναν χώρο που πιστεύαμε πως δεν υπάρχει πια για αυτές. Πιάνουμε τον εαυτό μας να βάζουμε τραγούδια μελαγχολικά να συντροφεύουν τα πρωινά μας ενώ μέχρι πριν λίγες μέρες δεν θέλαμε να ακούμε τίποτα που μιλάει για έρωτες χαμένους κ παλιές αγάπες . 

Υπάρχουν λένε δυο ειδών μνήμες , του παρελθόντος και του μέλλοντος. στην πρώτη ανακαλούμε μία κατάσταση, ένα γεγονός, μια στιγμή νοητά στο μυαλό μας (ανάμνηση), ενώ στην δεύτερη κάνουμε μια προβολή στο μέλλον, όπως ελπίζουμε να είναι ή αντευχόμαστε (φαντασία). Καμία από τις δυο δεν τιθασεύεται συνειδητά, όπως επίσης κ οι δύο προκαλούν αντίδραση. Συγκίνηση, χαρά, δάκρυα, χαμόγελο, φόβο, επιθυμία, ασφάλεια, ανασφάλεια, απώθηση ή έλξη κ πολλά άλλα συναισθήματα. Ανεξέλεγκτα κ αυτά …

Είναι πολλές οι φορές που με την θέληση μας αναπολούμε το παρελθόν ή φανταζόμαστε το μέλλον κ τότε είναι όλα πολύ καλύτερα γιατί το έχουμε επιλέξει να μπούμε σε αυτή την κατάσταση σχεδόν έτοιμοι για τα συναισθήματα που θα μας γεννηθούν. 

Τα δύσκολα έρχονται όταν δεν θέλουμε να θυμόμαστε κ αρνούμαστε να φανταστούμε. Αποζητούμε να ζούμε το παρόν χωρίς αναμνήσεις κ χωρίς προσδοκίες . 

Δεν θέλουμε να αναπολούμε ούτε τις κάλες στιγμές ούτε τις κακές , τίποτα που έχει περάσει. Το παρελθόν έχει φύγει κ έχει πάρει μαζί του ότι δεν άξιζε ή δεν άντεχε να μείνει μέχρι το τώρα …

Ας ξαναγυρίσω στο αρχικό μου θέμα λοιπόν. Γιατί αφού δεν θέλουμε να θυμόμαστε , αφού δεν έχουμε κανένα ερέθισμα για να μας ξυπνήσει την μνήμη και παλεύουμε την κάθε μέρα ξεχωριστά, γιατί τότε εμείς νιώθουμε περίεργα?  Γιατί έρχεται μια στιγμή που βάζουμε τα κλάματα σα μωρό παιδί που δεν αντέχει την αδικία που του πήραν το παιχνίδι του?

Κλαίμε κ απορούμε που βρέθηκαν τόσα δάκρυα, με ποια αφορμή άραγε βρήκαν τον δρόμο προς το πρόσωπο μας? Μια ακατανίκητη έλξη μας οδηγεί να ανοίξουμε ακόμα περισσότερα κουτάκια που είχαμε ξεχασμένα στο υπόγειο του μυαλού μας, να φέρουμε μπροστά μας όλο όσα μας πονέσαν και θα μας πονέσουν κ άλλο . 

Ακούγεται ανεξήγητο όπως κ πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μας .

Όλα όμως έχουν κάποια ερμηνεία πιστευτή ή απίστευτη. 

Η ψυχή θυμάται … θυμάται πράγματα και καταστάσεις που το μυαλό έχει ξεχάσει ή που προσπαθεί τουλάχιστον …

όταν  ξανά βρεθείτε σε μια παρόμοια κατάσταση που σας κυριεύει η θλίψη χωρίς να ξέρετε το γιατί ,  κάντε  flus back , ένα μπορεί κ δυο μπορεί κ παραπάνω χρόνια, μήπως τότε σε μια αντίστοιχη εποχή είχε συμβεί κάτι που σας πλήγωσε κ το είχατε θάψει βάθια μέσα σας…

Πάντα πίστευα ότι η ψυχή είναι μια ξεχωριστή ύπαρξη μέσα μας . Αυτόνομη, ανεξάρτητη από την καρδία και το μυαλό. Αν ανοίξει την πόρτα της κ αφήσει κάποιον να την αγγίξει κλειδώνει αυτό το χάδι για πάντα , κωδικοποιεί το σύστημα της με το αποτύπωμα του άλλου κ δεν ανοίγει ποτέ ξανά χωρίς αυτό . Κρατάει μέσα της χαρές, λύπες, ημερομηνίες, κομμάτια δικά του , δεν τα μοιράζεται ούτε με μας τους ίδιους. 

Κ αρκεί μια μέρα για να την κάνει να εκραγεί, να σκορπίσει τις μνήμες της σε όλο μας το είναι .. ύπουλα , αργά αργά , ξεκινώντας λίγο νωρίτερα για να μην μας περάσει από το μυαλό  τι γίνεται . Εκείνη ξέρει κ αν το συνδυάσουμε, ξέρουμε κ εμείς γιατί πονάει …

Έστω κ αν είναι καλοκαίρι για μένα ο Σεπτέμβρης είναι ο χειμώνας της ψυχής μου … εκείνη μου το θύμισε , εκείνη δεν το θα το ξεχάσει ποτέ … 

…

Κ.Γ