Παντρεύεται η αγάπη μου?...
Η γυναικεία ψυχοσύνθεση είναι τόσο περίεργη που δεν ξέρεις τι κ ποτέ θα της προκαλέσει σεισμό. Ένας πρώην δεν είναι νυν για κάποιους λόγους . Μπορεί να ήταν επιλογή μας μπορεί κ όχι άλλα όπως κ να έχει το πράγμα έχει περάσει ένα χρονικό διάστημα που τον έχει κατατάξει στους πρώην.
Ένα χαρακτηριστικό της γυναικείας ψυχοσύνθεσης είναι η κτητικότητα . Ο πρώην ΄΄μου΄΄ , δικός μου , έχω δικαίωμα να τον βρίζω, να τον σκέφτομαι, να αναπολώ μαζί του στιγμές, να σιχτιρίζω ενίοτε άλλα είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Άλλες φορές κρατάμε φιλικές σχέσεις μαζί τους άλλες πάλι αυτό δεν είναι εφικτό. Η ζωή συνεχίζεται με κανονικούς ρυθμούς , έχουν περάσει κ άλλοι άντρες από την αγκαλιά μας, την καρδιά μας ή άπλα από το κρεβάτι μας. Κάποιος μπορεί να έχει μείνει λίγο κάποιος περισσότερο κ ίσως να είναι κ κάποιος μαζί μας τώρα. Αλλά αυτοί όλοι ξεχνιούνται στο λεπτό, φτάνει μια μονό είδηση για ενεργοποιηθεί η κτητικότητα κ να πάρει φωτιά το είναι μας .
Ο πρώην ΄΄μου΄΄παντρευεται …
Κεραυνός εν αίθρια!!!!Κάπως έτσι η επόμενη εβδομάδα αποκτά άλλη διάσταση. Οι συναντήσεις με τις φίλες μας παύουν να έχουν θέματα τις καθημερινότητας . Το μόνο που πολιορκεί την συζήτηση είναι που αυτό το τέρας παντρεύεται κ μάλιστα πριν από εμάς.
Ακούγονται λόγια παρήγορα από το ΄΄μη στεναχωριεσαι΄΄μεχρι το ΄΄γιατι στεναχωριέσαι αφού δεν τον ηθελες΄΄ .. Τι σημασία έχει κυρά μου που δεν τον ήθελα? Αυτός έπρεπε να πάει να παντρευτεί ?
Τα ψώνια για να ξεχαστούμε, οι ατέλειωτοι καφέδες με υπέρ αναλύσεις, τα ποτάκια τα βράδια με την συνεχεία των αναλύσεων (τι να μας κάνουν οι ώρες του καφέ, έχουμε θέμα λέμε )τα τσιγάρα και οι σοκολάτες παρηγόριας έχουν την τιμητική τους.
Ποσό παράλογες είμαστε οι γυναίκες αλήθεια …
Πως γίνεται να μην τον θέλουμε για χρόνια, να μην είμαστε ερωτευμένες μαζί του (γιατι αν ήμασταν δεν θα μας κοβόντουσαν τα γόνατα στη θεά του δίμετρου γυμναστή μας ) κ όμως να σκάμε από την στεναχώρια μας . Εγωισμός λέγεται αυτό κορίτσια μη γελιόμαστε. Το ερώτημα που μας κυριεύει το μυαλό είναι ένα, εγωιστικό και επιτακτικό ‘’ Γιατί αυτός κ όχι εγώ , γιατί με πρόλαβε? ‘’ …
Δεν μας συμβαίνει με όλους τους πρώην, μην παρεξηγηθω. Δεν είμαστε κ τόσο τρελές . Μιλάω πάντα για σχέσεις που είχαμε νιώσει πράγματα παραπάνω από αχ βαχ στο κρεβάτι. Για ανθρώπους που μοιραστήκαμε συναισθήματα, ίσως να είχαμε φανταστεί κάποτε να είμαστε εμείς ντυμένες στα λεύκα στο πλάι του, για άντρες τέλος πάντων που μας άφησαν σημάδι κάλο ή κακό δεν έχει σημασια.
Ευτυχώς βέβαια όλη αυτή η αναμπουμπούλα του μυαλού μας δεν παίρνει παραπάνω χρόνο από καμιά βδομάδα. Τόσο περίπου κρατάει το σοκ. Αρχίζει η λογική να κάνει την εμφάνιση της κ πάλι στις σκέψεις μας . Κ μαζί με μας αρχίζουν να λογικεύονται κ οι φίλες μας. Σχεδόν γελάμε με την αρχική μας αντίδραση. Φτάνουμε ίσως κ σε σημείο να χαιρόμαστε για εκείνον που βρήκε το άλλο του μισό (αυτή λυπόμαστε που θα περάσει την ζωή της με αυτόν τον άχρηστο ). Ίσως το ξανασκεφτούμε το όλο θέμα την ήμερα του γάμου του (αν την γνωρίζουμε ) κ πιούμε στην υγειά του ένα ποτάκι αστειευόμενες !
Έτσι είμαστε οι γυναίκες, δημιουργούμε πανικό στα μέσα μας και στους γύρω μας κ έπειτα από λίγο που ηρεμούμε γελάμε κιόλας. Μετά μας πειράζει που οι άντρες δεν μας καταλαβαίνουν. Τι να κάνουν κ αυτοί οι χριστιανοί με μας που έχουν μπλέξει! Άλλα τι να κάνουμε κ εμείς που είμαστε έτσι, σάμπως το θέλουμε? Αυθόρμητα είναι όλα , βγαλμένα απ την ψυχή, τα πιστεύουμε τι στιγμή που τα λέμε κ τα κλαίμε!
Η ζωή συνεχίζεται …
Βέβαια υπάρχουν κ κάτι γάμοι που δεν ξεχνιούνται ποτέ!
Η ημερομηνία έχει χαραχτεί με πυρωμένο σιδερό μέσα μας που σιγοκαίει την πληγή όλο τον χρόνο μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα … κ τότε να αναζωπυρωθεί κ να μας κάψει ότι με κόπο προσπαθούσαμε να χτίσουμε στα μέσα μας κ στα έξω μας 364 μέρες.
Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις ο γαμπρός δεν είναι πρώην , η σχέση δεν έχει φτάσει σε τέλμα γιατί άπλα ξεκίνησε τελειωμένη. Η μέρα της τελετής μας είχε βρει με κομματιασμένη καρδία, τρελαμένο μυαλό κ σωθικά που κάνουν θόρυβο από τον πόνο. Εκείνη η ημερομηνία είναι η αρχή της κοινής ζωής του με μια άλλη κ ταυτόχρονα ο ψυχικός θάνατος ο δικός μας. Τι ειρωνεία αλήθεια … Την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του, του ανθρώπου που λατρεύεις να είναι για σένα πένθος.
Κ κάθε χρόνο τα ίδια … Παράπονο , θλίψη, φόβος , αγάπη , εγκατάλειψη , μοναξιά, δάκρυα , απογοήτευση , απελπισία , γκρέμισμα , πανικός , ζήλια , άρνηση κ πόνος … δυνατός, απερίγραπτος κ τόσο γνώριμος πια πόνος .
Κ η κυριότερη διαφορά σε αυτή την περίπτωση με την αρχική είναι ότι δεν μοιράζεσαι με κανέναν τα αισθήματα σου για αυτή την μέρα . Δεν θέλεις να ακούσεις λόγια παρηγόριας γιατί δεν υπάρχουν, πως μπορεί να σε παρηγορήσει κάποιος όταν δεν το έχει νιώσει? Είσαι εσύ αντιμέτωπη με τον εαυτό σου … Μονή σου θα την κερδίσεις κ αυτή την μάχη . Τον πόλεμο τον έχεις χάσει προ πολλού βέβαια άλλα μικρή σημασία έχει αν αγαπάς ακόμα …
Κάθε χρόνο το ίδιο … Είναι μερικές πληγές που ο χρόνος ξεχνάει να τις πάρει μαζί του για να μας θυμίζει ότι τελικά αντέχουμε πολλά ! Το εγωιστικό ερώτημα ΄΄γιατι αυτός κ όχι εγώ ?¨ σε αυτές τις περιπτώσεις μετατρέπεται σε ΄΄γιατι όχι αυτός κ εγώ μαζί?… ¨
Κ.Γ
www.youtube.com/watch?v=GR-gK0QDKgA