Πάμε να φύγουμε αγάπη μου...

Μνημόνιο…Δουλειά…Ανεργία…Οικογένεια…Αρρώστια…Πόνος…Έρωτας…

Όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά είναι λόγοι  για να νιώθει ένας άνθρωπος ότι ασφυκτιεί. Πόσες φορές έχουμε πει ΄΄θέλω να εξαφανιστώ΄΄  ?Εγώ πάντως πολλές.

Τις περισσότερες βέβαια δεν το εννούμε, είναι λόγια της στιγμής, κάτω από την πίεση μιας μέρας ή μιας συγκεκριμένης κατάστασης που βιώνουμε.

Δεν είναι όμως περίεργο που σχεδόν πάντα πρώτα αυτό μας έρχεται στο μυαλό? Έχετε ακούσει πολλούς να περνάνε ζόρικα και να λένε αυθόρμητα ΄΄ θα μείνω να το παλέψω ? όσοι το έχουν πει είναι μετά από σκέψη (ή κάτι πίνουν κ δεν μας δίνουν).

Η τάση φυγής που νιώθουμε δεν αποδεικνύει σε καμία περίπτωση ότι είμαστε αδύναμοι, δειλοί, ευθυνόφοβοι ή λιγόψυχοι. Η υποχώρηση μπροστά σε κινδύνους που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας, σωματικές ή ψυχολογικές , είναι μία πράξη λογική. Είναι μία αρχέγονη γνώση και ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού για να αποφεύγει ισχυρότερους αντιπάλους όπως μεγαλόσωμα ζώα σε μία καθημερινή πάλη για επιβίωση. Στην σύγχρονη εποχή τα μεγαλόσωμα ζώα δεν έχουν δόντια, φονικά νύχια και δεν βρυχώνται ώστε να καταλάβεις τον κίνδυνο που σε πλησιάζει. Είναι θηρία με μορφή ανθρώπινη ή ακόμα χειρότερα είναι τέρατα κρυμμένα μέσα μας που μας τρώνε τα σωθικά. 

Τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας όλο ένα και περισσότεροι αποφασίζουν να αφήσουν την πατρίδα μας και να ξενιτευτούν. Αναγκάζονται να το κάνουν γιατί το αύριο είναι αβέβαιο μένοντας εδώ. Τα πολιτικά θηρία με τις γραβάτες (ή χωρίς ) ρουφάνε το οξυγόνο μας λίγο λίγο με αποτέλεσμα να πνιγόμαστε και να ψάχνουμε τρόπους να κερδίσουμε τις χαμένες μας ανάσες. Κ όσοι μένουμε αναπνέοντας με δυσκολία τσαλακώνουμε τον εαυτό μας μέρα με την μέρα και περισσότερο, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μακρινό όμως, αύριο. Το μνημόνιο λοιπόν είναι μία αιτία για να έχεις τάσεις φυγής.

Δεν είναι όμως το μοναδικό…

Πέρα από τα κοινά και αναγνωρίσιμα θεριά σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους(τους νοήμων τουλάχιστον), υπάρχουν και τα προσωπικά. Αυτά που βρίσκονται καλά κρυμμένα μέσα μας. Όσο μεγαλώνουμε μεγαλώνουν μαζί μας κ οι φόβοι. Φόβος για τον θάνατο, τον δικό μας ή αυτών που αγαπάμε, έστω κ αν από την πρώτη μέρα που γεννιόμαστε το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Γινόμαστε λιγότερο ανθεκτικοί στον πόνο και δεν εννοώ τον σωματικό. Οί κακές σκέψεις είναι οι πρώτες που μας έρχονται στο μυαλό κ όχι γιατί είμαστε αρνητικοί αλλά γιατί δεν έχουμε πια άγνοια του κινδύνου όπως σε μικρότερες ηλικίες. Οι ανησυχία διαδέχεται με ευκολία την ανεμελιά. Γινόμαστε καχύποπτοι και ευερέθιστοι  κάθε μέρα και πιο πολύ. Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε σε ανθρώπους, αγάπες κ έρωτες. Κ αν το κάνουμε τότε ξυπνούν μέσα μας τα τερατάκια που δεν μας αφήνουν να τον χαρούμε τον έρωτα. Οι ανασφάλειες αν νιώθει κ ο άλλος όπως εμείς, αν θα μείνει μαζί μας ή θα φύγει αφήνοντας μας ένα κενό μεγαλύτερο από αυτό που είχαμε πριν τον αγαπήσουμε. Κ το μυαλό δουλεύει ασταμάτητα, παράγει σκέψεις που μας τρομοκρατούν, δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε, να χαρούμε την μέρα που ξημερώνει, τα χρώματα δεν έχουν πια αποχρώσεις και τα φαγητά δεν έχουν γεύση…

Κλεινόμαστε στο καβούκι μας νομίζοντας πως αν απομονωθούμε, αν απομακρυνθούμε από τους ανθρώπους, τις πίκρες αλλά κ τις χαρές, είμαστε ασφαλείς. Κ κάπου εκεί η μόνη λύση που μας φαντάζει λυτρωτική είναι να φύγουμε…(να φύγουμε Νίκο μου να φύγουμε- αλά Βουγιουκλάκη στην  ¨Σοφερίνα ¨). Όχι από δειλία αλλά από φόβο…Όχι γιατί δεν θέλουμε να το παλέψουμε αλλά γιατί δεν βρίσκουμε τον δρόμο, τον τρόπο…

Ο άνθρωπος γεννιέται μόνος του…πεθαίνει μόνος του αλλά δεν μπορεί να ζήσει μόνος του…Μοιρασμένη χαρά-διπλή χαρά…Μοιρασμένος πόνος-μισός πόνος…σε τέτοιες φάσεις της ζωής του χρειάζεται κάποιον να σταθεί δίπλα του, να τον κλείσει στα χέρια του, να αφεθεί στην αγκαλιά  του και να τον κάνει να πιστέψει πως όλα γίνονται γιατί ... 

‘’ Θα προχωράμε μαζί
μέσα σ’ αυτή τη ζωή, 
θα προχωράμε μαζί
κι όπου μας βγάλει.
Θα προχωράμε μαζί, 
κάνε κουράγιο γιατί
έχει ανηφόρα μπροστά
κι είναι μεγάλη…’'

…

Κ.Γ