Πάλι σε θυμήθηκα...

5 μήνες …

λένε πως για να ξεπεράσεις έναν άνθρωπο χρειάζεται 1 βδομάδα για κάθε μήνα που ήσουνα μαζί του.

Εγώ δεν μπορώ να το υπολογίσω πόσο καιρό χρειάζομαι για να σε ξεπεράσω γιατί δεν ξέρω πόσους μήνες ήμασταν μαζί … ήμασταν άραγε ποτέ μαζί ?

Μήπως όλα ήταν απλώς στην φαντασία μου?

Μόνη μου ζούσα την σχέση μας, μόνη μου κοιμόμουνα με την σκέψη σου, μόνη μου ξυπνούσα με την αίσθηση ότι υπάρχεις … Εγώ περίμενα πάνω από ένα τηλέφωνο με αγωνία να χτυπήσει. Να ακούσω την φωνή σου, μια γλυκιά κουβέντα από σένα, ένα ΄΄σε σκέφτομαι΄΄ένα ΄΄σε νοιάζομαι΄΄ ένα ΄΄σ αγαπώ΄΄για να πάρω κουράγιο να συνεχίσω να είμαι εκεί … στην φανταστική μου σχέση …

Τι άλλαξε τους τελευταίους μήνες που έφυγες?

Απλώς δεν ακούω την φωνή σου …

Δεν βλέπω τα μάτια σου …

Κ αυτά είναι αρκετά για να νιώθω ένα απέραντο κενό …

Η αλήθεια είναι ότι αποδεσμεύτηκα από την ατελείωτη αναμονή του τίποτα, σταμάτησα να κάνω όνειρα ότι κάποτε θα έρθεις με την βαλίτσα σου στην πόρτα μου (ναι όσο συνειδητοποιημένη κ να φαινόμουν στα μάτια σου, πάντα ήλπιζα ότι κάποτε θα κάναμε οικογένεια).

Ο πόνος που μου έσκιζε τα σωθικά άρχισε να γίνεται ανεκτός ή μάλλον τον συνήθισα κ μ αυτό τον τρόπο αποδυναμώθηκε.

Πάλεψα πολύ σκληρά με την κατάθλιψη κ τα κατάφερα, έτσι δείχνω τουλάχιστον.

Βρήκα τον χαμένο μου εαυτό από τα κομμάτια που μάζεψα μετά το φευγιό σου, τα κόλλησα ένα ένα με τόσο κόπο που πολλές φορές πίστεψα ότι το αποτέλεσμα θα είναι τραγελαφικό . Αλλά όχι, τα πήγα καλά, άρχισα να θυμίζω την γυναίκα που ήμουν πριν με γνωρίσεις, αυτή που ερωτεύτηκες … 

Θα μπορούσα να σου περιγράψω με πολλές εικόνες το τι πέρασα αλλά δεν έχει νόημα.

Δεν θέλω τον οίκτο σου ούτε την αποστροφή σου, ούτε καν την αγάπη σου, δεν θέλω τίποτα από σένα, έτσι έμαθα τον εαυτό μου να παπαγαλίζει, δεν θέλω τίποτα από σένα δεν χρειάζομαι τίποτα από εσένα δεν υπάρχεις για μένα. έχεις πεθάνει , ακούς? έχεις πεθάνει !

Κ ύστερα κλείνω τα μάτια μου κ αυτό το γαμημένο χαμόγελο είναι εκεί, υπάρχει.

Μέσα μου πάντα υπάρχεις … 

Ορίζω την ζωή μου , δεν είμαι έρμαιο των συναισθημάτων μου, δεν χρειάζεται να πονάω για να ζω, δεν κλαίω για να νιώσω δυνατή, σκέφτομαι με το μυαλό κ όχι με την καρδιά 

H ψυχή μου δεν μου μιλάει , δεν παραπονιέται δεν ξεσηκώνεται δεν ερωτεύεται … μένει ασάλευτη σαν να με τιμωρεί που σ άφησα να μπεις μέσα της κ τώρα είναι άδεια .

Προσπάθησα να βγω στον πραγματικό κόσμο, εκεί που δεν με καλύπτει το αόρατο πέπλο της φαντασίας μου, εκεί που είμαι απροστάτευτη όντας ευάλωτη χωρίς εσένα.

Φοβόμουν, ακόμα φοβάμαι, είχα ξεχάσει να αφήνω βλέμματα να αγγίζουν το κορμί μου.

Μου είπαν πως πρέπει να το κάνω , πρέπει να χαμογελάω , πρέπει να αφεθώ σε καινούργιους ανθρώπους, πρέπει να … έτσι μάλλον λειτουργεί το ΄΄πρεπει΄΄, πιέζεις τον εαυτό σου να κάνεις όλα αυτά που πρέπει κ μετά το συνηθίζεις, δεν το αποδέχεσαι δεν γίνεσαι ένα μ αυτό , απλώς το συνηθίζεις . Προσπαθώ πολύ … Δυσκολεύομαι πολύ …

Συγκρίνω πολύ … τα καταφέρνω λίγο …

Υπάρχουν μέρες που δεν σε σκέφτομαι, υπάρχουν στιγμές που θυμώνω πολύ μαζί σου, υπάρχουν ώρες που σε μισώ, υπάρχουν αιώνες που σε λατρεύω …

Άλλαξα από αυτόν τον έρωτα, γεννήθηκα από αυτή την αγάπη, πέθανα από αυτή την σχέση,

ξαναγεννήθηκα από την απουσία σου. Δεν είμαι ίδια, δεν πιστεύω πια σε παραμύθια με πρίγκιπες γιατί τον δικό μου πρίγκιπα τον έφαγε ο κακός ο λύκος .

Δεν πιστεύω πια στον παντοτινό έρωτα, αν έσβησε ο δικός μας δεν έχει ελπίδα να ζήσει κανένας έρωτας περισσότερο … 

Δε θέλω να γυρίσεις , όχι δεν θέλω να γυρίσεις μισός όπως ήσουνα. Ακόμα κ τα όνειρα μου τα βράδια σ αυτά που έρχεσαι , είσαι γύρω μου αλλά δεν μου μιλάς, δεν με αγγίζεις, σχεδόν δεν γνωριζόμαστε , παρακολουθούμε ο ένας την ζωή του άλλου κ ύστερα ξυπνώ … Ξυπνώ κ αναρωτιέμαι γιατί ήρθες στο όνειρο μου, γιατί ήρθες στην ζωή μου …

Αυτά έχω καταφέρει στους πρώτους 5 μήνες που είσαι μακριά μου, δεν είναι λίγα αν αναλογιστεί κάνεις ότι μονό που περνούσε κάποτε από το μυαλό μου ΄έγω χωρίς σενα΄΄ μου κοβόταν η αναπνοή , πονούσε όλο μου το κορμί σαν να με μαστιγώναν . Τώρα βυθίζομαι στην θάλασσα μας κ λίγο πριν πνιγώ δίνω μία κ ανεβαίνω στην επιφάνεια να πάρω ανάσα κ ύστερα αφήνομαι ξανά κ πάλι απ την αρχή …

Θα μάθω να επιπλέω κάποτε … ίσως στους επόμενους 5 μήνες να μη με πληγώνει που δεν μ αγαπάς … ίσως να μη με νοιάζει τότε το πόσο εύκολα με ξέχασες …

Ίσως σε κάποια άλλη ζωή να μη σ αγαπώ πια … 

...

Κ.Γ

www.youtube.com/watch?v=1IrjyBXsl4Q