Ο έρωτας… 

14 Φεβρουαρίου…Η ταύτιση του εορτασμού της μνήμης του Αγίου Βαλεντίνου με την Ημέρα των Ερωτευμένων ξεκίνησε από την Αγγλία του ύστερου Μεσαίωνα, έχοντας παγανιστικές και χριστιανικές αναφορές.

Η εκκλησία των 5 αιώνα την κατάργησε κατηγορώντας την ως ειδωλολατρική.

Με το πέρασμα των αιώνων και με πολλές αντιδράσεις από διάφορες θρησκείες μέσα σ αυτές κ ο χριστιανισμός, αντί να αποδυναμώνετε η ισχύ αυτής της ημέρας, έγινε παγκόσμιο κακό και δεδομένο. Τα τελευταία χρόνια έχει εμπορευματοποιηθεί κατακόρυφα με αποτέλεσμα από εκεί που τα ερωτευμένα ζευγάρια αντάλλαζαν όμορφα λόγια μέσα από ποιήματα, κάρτες αργότερα κ email στην πιο εξελιγμένη εποχή, να πλουτίζουν τα ανθοπωλεία και τα κοσμηματοπωλεία τώρα πια…   

Όσοι από εμάς έχουν περάσει την ηλικία των 20 Μαιών και θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτά είναι σαχλαμάρες για να κερδοσκοπούν οι απανταχού έμποροι από την βλακεία της συναισθηματικής ανωριμότητας των χαζοζευγαριών, βρίσκουμε αυτή την ημέρα (και όλη την εβδομάδα πριν) βασανιστικά ανυπόφορη, στα όρια της εμετικής μη σου πω.

Τα ραδιόφωνα παίζουν τραγούδια που εξυμνούν τον έρωτα από το πρωι μέχρι το βράδυ(οι χωρισμένοι κ πονεμένοι να πάνε να πνιγούν), οι διαφημίσεις έχουν να κάνουν με σοκολάτες, κοσμήματα, εσώρουχα και όλα αυτά που θα μπορούσαν να παρθούν ως δώρα κ πάντα συνοδεία με άπειρες καρδούλες!!

Ακόμα και τα παιχνίδια στο facebook αλλάζουν και μοιράζουν καρδούλες και έξτρα δώρα για τον Βαλεντίνο.

Κ έρχεται εκείνη η μέρα… Δεν έχεις Βαλεντίνο? Πραγματικά κάτσε σπίτι σου γιατί όσο κ να μην σε ενδιαφέρει όσο καλά κ να περνάς μόνη σου, η ατμόσφαιρα που επικρατεί σε όλα τα μαγαζιά είναι για να κόβεις φλέβα.

Τα τραπέζια είναι σχεδόν όλα για δύο, εννοείτε ότι από παντού κρέμονται καρδούλες, πας να πιεις ποτό και ο κατάλογος έχει ειδικά κοκτέιλ για ερωτευμένους(με καρδούλες δίπλα από την τιμή) , πας για φαγητό και πρώτη μούρη είναι το μενού για δύο, τα πιάτα αν δεν είναι κόκκινα ή θα έχουν καρδούλες ή θα είναι σε σχήμα καρδούλας ή πάνω στην μπριζόλα σου θα έχει καρδούλες. Καλά φυσικά και ο σερβιτόρος/α θα φοράει κάτι  ειδικά για αυτήν την ημέρα(ναι σωστά το φαντάστηκες, μάλλον κάτι σε καρδιά θα είναι ).

Οι μπαλάντες όλων των εποχών, σε όλες τις γλώσσες και σε όλες τις εκτελέσεις είναι η μοναδική μουσική υπόκρουση του σκηνικού και φυσικά…ζευγαράκια παντού ζευγαράκια.

Στο διπλανό τραπέζι…ζευγαράκι αγκαλίτσα. Κοιτάς απέναντι…ζευγαράκι να φιλιέται. Κοιτάς πίσω σου… ζευγαράκι να ανταλλάζει δώρα. Κοιτάς προς την πόρτα…ζευγαράκι να μπαίνει χεράκι χεράκι…κοιτάς την φίλη σου που σου μιλάει…ζευγαράκι πίσω της να ταίζει ο ένας τον άλλον στο στόμα…εεεε ήμαρτον, προτιμάς να κοιτάξεις την μπριζόλα σου (με την καρδούλα πάνω της, για να μην ξεχνιόμαστε).

Κ έστω ότι όλα αυτά τα καταπίνεις και δίνεις τόπο στην οργή λόγο της ημέρας (τα λόγια του παπά), πώς να ξεπεράσεις το βλέμμα αυτών των ζευγαριών? Δύο γυναίκες μόνες τους (κ 3 να είναι δεν αλλάζει κάτι αν δεν υπάρχει αρσενικό στην παρέα) τέτοια μέρα? Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν σε κοιτούν με οίκτο, με συμπόνια, με ζήλια ή με καχυποψία μήπως είσαι λεσβία. Αναγνωρίζεις μόνο ότι δεν σε κοιτούν επειδή είσαι όμορφη ή επειδή έχεις μαρούλι στα δόντια. Αν έβγαινες οποιαδήποτε άλλη μέρα ντυμένη τσολιάς, λιγότερα βλέμματα θα τραβούσες.

Όχι ότι αν μείνεις σπίτι σου θα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα…Αν δεν έχεις προνοήσει να νοικιάσεις ή να κατεβάσεις κάνα θριλεράκι, θα φας στα μούτρα αμερικάνικα love story που στον τίτλο τους θα έχουν οπωσδήποτε την λέξη έρωτα… επίσης καλό θα ήταν να μαγειρέψεις μόνη σου να φας γιατί αν πάρεις να παραγγείλεις είναι πολύ πιθανόν να σου πουν τα σπέσιαλ πιάτα της ημέρας που εννοείται είναι μενού για δύο ή στην καλύτερη περίπτωση το delivery boy αν δεν έχει τις γνωστές καρδούλες στο καπέλο του (τι τραβάνε κ αυτοί οι άμοιροι ) να σου φέρει κερασμένο το απαραίτητο σοκολατένιο επιδόρπιο σε κόκκινο κουτί που θα γράφει ΄΄Happy valentines day΄΄  κ ας έχεις παραγγείλει δίπιτο με μπόλικο τζατζίκι.

Ναι, 20 Μαιών ήμουν πολλά χρόνια πριν και πραγματικά έχω ξεχάσει αν τότε ήμουν ένα από εκείνα τα ζευγαράκια που έδειχναν τον έρωτα τους την συγκεκριμένη μέρα με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω καν αν τα απεχθάνομαι όλα αυτά ή απλώς καταβάθος τα ζηλεύω.

Είμαι κυνική που δεν με εκφράζει αυτός ο τρόπος ή αβάσταχτα ρομαντική που θα ήθελα ο ΄΄Βαλεντίνος΄΄ μου να γιορτάζει κάθε μέρα που υπάρχουμε ο ένας στην ζωή του άλλου?

Πόσα δώρα και πόσες καρδούλες μπορούν να αντικαταστήσουν ένα ΄΄κατέβα λίγο να σε δω΄΄ ετσί ξαφνικά, χωρίς ραντεβού, χωρίς κάποιο λόγο, μόνο κ μονό γιατί θέλει να σε πάρει μια αγκαλιά? Πόσα μενού για δύο (με καρδούλες,μην τα ξαναλέμε) χρειάζονται για να αντισταθμίσουν ένα μήνυμα στις 4 το πρωί ΄΄Σ αγαπώ΄΄ γιατί απλά ξύπνησε ξαφνικά κ ήσουν η πρώτη του σκέψη? Πόσες 14 Φεβρουαρίου πρέπει να έρθουν και να φύγουν για να ξεπεράσουν 3 λεπτά που σε κοιτάει κατάματα κ σου εξομολογείτε τον ερωτά του χωρίς να αρθρώσει ούτε μια λέξη?

Αν μου ζητούσαν να περιγράψω την τέλεια ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου θα ήταν όπως κ οι υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου…

Να μου κρατάει το χέρι κοιτάζοντας με στα μάτια και η ψυχή του να καθρεφτίζεται σ αυτά φωνάζοντας μου πόσο ερωτευμένος είναι μαζί μου χωρίς να το πουν τα χείλη του…

Κ.Γ