Μου λείπω...

 Ένα περίεργο συναίσθημα…

Ένα κενό στο μυαλό κ ένα τσίμπημα κάπου εκεί ανάμεσα στο στήθος…

Ποια είναι αυτή που με κοιτάει?

Μοιάζει γνώριμη φυσιογνωμία αλλά κάπως ταλαιπωρημένη.

Άβαφη, απεριποίητη, με ένα μαλλί ατημέλητο κ δυο υγρά μάτια με μαύρους κύκλους.

Κάνει προσπάθεια να μου χαμογελάσει κ αυτό είναι πιο τρομακτικό.

Γιατί στέκεται μπροστά μου, τι θέλει από μένα?

Είμαι σίγουρη πως σχεδόν όλες οι γυναίκες κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε κοιταχτεί στον καθρέφτη και έχουμε απορήσει για το αν είναι δικό μας αυτό το είδωλο.

Όχι απαραίτητα με την παραπάνω περιγραφή αλλά σίγουρα αλλαγμένες από αυτό που ήταν κάποτε. Όταν αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη κ να μην τον αναγνωρίζεις κάτι δεν πάει καλά…

Αυτό που κάνει ευτυχισμένη μια γυναίκα κ δεν μπορεί να το κρύψει είναι ο έρωτας.

Σε ξανανιώνει, αισθάνεσαι ποθητή, όμορφη, λαμπερή και ξέρεις κάτι?

Είσαι όλα αυτά όταν είσαι ερωτευμένη κ ας μην είσαι η Μόνικα Μπελούτσι.

Μια αισιοδοξία αλλόκοτη πηγάζει από μέσα σου ακόμα κ ότι θα σκίσει τα μνημόνια ο Τσίπρας πιστεύεις γιατί απλά είσαι ευτυχισμένη κ ερωτευμένη.

Χαμογελάς.. χαμογελάς κ φωτίζονται όλα γύρω σου ή μάλλον είναι όλα φωτεινά ήδη γύρω σου γιατί έτσι επιλέγεις να τα δεις.

Ο έρωτας σε κάνει να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα της καθημερινότητας σαν τα σαμαράκια στον δρόμο, ενοχλητικά αλλά τα περνάς εύκολα.

Με τον έρωτα, ΄΄χάνεις΄΄ το μυαλό σου γιατί γεμίζει από την σκέψη του, χάνεις την υπομονή σου γιατί βιάζεσαι να έρθει η ώρα να τον ακούσεις, να το δεις.. χάνεις κιλά (βασικό) γιατί αυτό το σφίξιμο στο στομάχι σε συνδυασμό με το φτερούγισμα στην καρδιά δεν αφήνει χώρο για μακαρονάδες και μπριζόλες. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου όταν σε κρατάει στην αγκαλιά του, χάνεις τον ύπνο σου, χάνεις τους φίλους σου για λίγο ίσως,γιατί πέφτεις με τα μούτρα σ αυτόν αλλά σίγουρα αυτό που δεν χάνεις είναι ο εαυτό σου, δεν χάνεις εσένα για τον έρωτα…

Ίσως γνωρίζεις μία άλλη πλευρά του εαυτού σου αλλά παραμένεις ΕΣΥ.

Αυτή που κ εκείνος ερωτεύτηκε…

Χάνοντας την εικόνα σου έχεις χάσει κ εσένα.. γιατί από μέσα μας ξεκινάνε όλα.

Με όσο make up κ αν παστωθείς, όσο φωτεινά ρούχα κ αν βάλεις η μαυρίλα της ψυχής σου δεν κρύβεται. Το χαμόγελο σου δεν λάμπει και τα μάτια σου δεν γυαλίζουν όσες φιλότιμες προσπάθειες κ αν κάνεις.

Η μελαγχολία διαδέχεται τα νεύρα κ τούμπαλιν.

Κ κάπου εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι για το τι σου συμβαίνει.

Μα αφού τον αγαπάς, είσαι ερωτευμένη μαζί του γιατί δεν είσαι ευτυχισμένη?

Μήπως σου πέρασε ο έρωτας κ τα προβλήματα έπαψαν να μοιάζουν σαμαράκια κ έχουν πάρει την μορφή του Everest?

Όχι, είσαι σίγουρη ότι παραμένεις ερωτευμένη μαζί του γιατί ακόμα χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή στον ήχο της φωνής του, στο άγγιγμα τον χεριών του, στην μυρωδιά του κορμιού του. Τότε γιατί στον καθρέφτη βλέπεις  την Βασιλειάδου στο ΄΄η θεία απ το Σικάγο΄΄ ?

Γιατί σ αυτόν τον έρωτα έδωσες πιο πολλά από ότι είχες πιο πολλά από αυτά που πρέπει να δίνουμε στους έρωτες.. επιβάλλεται να ζούμε ολοκληρωτικά έναν έρωτα, να αφιερώνουμε την ζωή μας αλλά απαγορεύεται κ μάλιστα δια ροπάλου να χανόμαστε από εμάς.

Το άσχημο είναι ότι μας παίρνει συνήθως πιο πολύ χρόνο από ότι θα έπρεπε για να το κατανοήσουμε, για να αντιληφθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά.

Δυστυχώς το παίρνουν χαμπάρι πρώτα οι γύρω μας που μας χτυπούν το καμπανάκι, χωρίς απαραίτητα να ξέρουν τον λόγο αλλά εμείς ζούμε στην άρνηση.

Στο όνομα του έρωτα τα βλέπουμε όλα λογικά.

Μέχρι που έρχεται εκείνη η στιγμή που η γυναίκα στον καθρέφτη χρειάζεται να μας συστηθεί για να την αναγνωρίσουμε.

΄΄ Είμαι εγώ κ μου λείπω ΄΄ …

…

Κ.Γ