Κάτι τέτοιες νύχτες...

Έχω μια διάθεση απόψε να ….τα πιώ!!!!

Με αφορμή διαφόρων καταστάσεων όλοι μας έχουμε ΄΄ τσούξει ΄΄ τα ποτάκια μας.

Το πότο της χαράς – Γάμος, βαφτίσια, γενέθλια, επέτειος, προαγωγή, γέννηση…

Το πότο της παρέας- Πάμε για ένα ποτάκι, σπίτι φαγητό κρασάκι, πες μου τα νέα σου…

Το ποτό  της χαλάρωσης- ένα ποτηράκι μετά από μία έντονη μέρα, μία διαφωνία, έναν τσακωμό με το σπαστικό αφεντικό…

Το ποτό του φαγητού- θαλασσινά το τραβάνε το τσιπουράκι, ψητά την θέλουν την μπιρίτσα τους, κοτόπουλο το θέλει το κρασί του…

Το ποτό της λύπης- Απογοήτευση, απόλυση, χωρισμός, θάνατος…

Το πόσο θα πιούμε, κατά πόσο θα μας ζαλίσει ή μεθύσει εξαρτάται από την ποσότητα και την αντοχή μας.

Υπάρχουν όμως και κάτι νύχτες που για όποια αφορμή και να έχεις ξεκινήσει να πίνεις η αιτία που το ένα ποτό γίνεται πολλά ποτά,τα πολλά ποτά γίνονται μπουκάλι, το μπουκάλι γίνεται ΄΄βάλε ότι να ναι΄΄ και το σκαμπό, η καρέκλα, ο καναπές (το πάτωμα ενίοτε) γίνονται το μοναδικό σου στήριγμα…κάτι τέτοιες νύχτες που βουλιάζεις στο ποτό που μπορεί όλοι γύρω σου να γελούν κ ίσως κ εσύ μέχρι κάποια στιγμή να διασκέδαζες, όσο το αλκοόλ ρέει στο αίμα σου, ρουφάει το νερό από τον εγκέφαλο σου και μουδιάζει εγκεφαλικά κύτταρα τότε είναι που ο πόνος της τσακισμένης σου καρδιάς ξυπνάει… ένας πόνος που νόμιζες πως είχες ξεπεράσει ή τουλάχιστον είχε καταλαγιάσει… Υπάρχει όμως εκεί και σαν να θέλει να σε εκδικηθεί δεν λογαριάζει που βρίσκεσαι, ποιοι είναι γύρω σου, αν τον αντέχεις και με μιας θα συνεργαστεί με το μυαλό σου, το τμήμα του εγκεφάλου της μνήμης που δυστυχώς όχι απλά δεν έχει μουδιάσει αλλά λειτουργεί καλύτερα από ποτέ (όταν ψάχνεις τα κλειδιά σου και δεν θυμάσαι που τα έχεις βάλει τότε δεν λειτουργεί το άτιμο) κ σου φέρνει μπροστά σου στιγμές μαζί του…τις όμορφες στιγμές μαζί του…

Λες κ δεν υπήρξαν ποτέ κακές στιγμές, δεν θυμάσαι τα σκληρά του λόγια, την προδοσία του, τις φορές που εσύ έλιωνες απο τον πόνο μακρυά του κ εκείνος περνούσε καλά κ το ήξερες, δεν σκέφτεσαι τις φορές που εξαφανιζόταν χωρίς ούτε μια λέξη γιατί απλά αυτο ήθελε να κάνει χωρίς να τον νοιάζει πως νιώθεις εσύ, έχεις ξεχάσει πως εσύ ζούσες για εκείνον κ αυτός έκανε την ζωή του...

όχι, δεν θυμάσαι τίποτα απο αυτά,το μόνο που σου περνάει απο το μυαλό είναι πως ακόμα τον αγαπάς και με ένα ηλίθιο χαμόγελο σκέφτεσαι την πρώτη φορά που τον είδες…το πρώτο σας φιλί…τα ατελείωτα βράδια στο τηλέφωνο που από τα γλυκόλογα σκούπιζες μια βδομάδα τα μέλια…εκείνο το ταξίδι στην Μονεμβάσια που έκανε το καραγκιοζάκι κ εσύ ήσουν ευτυχισμένη…το πρώτο βράδυ που κοιμηθήκατε αγκαλιασμένοι σαν ένα σώμα μία ψυχή...εκείνα τα πρωινά που ερχόταν ξαφνικά στο σπίτι με καφέ και ντόνατς σοκολάτα για να σου κάνει έκπληξη(ντου έκανε στην πραγματικότητα)...όταν τα ξαναβρήκατε μετά από τον τσακωμό που είχατε επειδή ζήλεψε (την σκιά του)…τα χαμογελαστά του μάτια όταν του έλεγες πόσο πολύ τον αγαπάς…Τον χτύπο της καρδιάς του όταν σε έσφιγγε στην αγκαλιά του...Τα  θυμωμένα του μουτράκια όταν τον πείραζες… την ανάσα του …την μυρωδιά του…τη χροιά της φωνής του… εκείνο το πρώτο ΄΄Σ αγαπώ ΄΄ που σου είπε κ σου άλλαξε την ζωή...κάθε χάδι του κάθε αγγιγμά του που σου έδινε πνοή, δύναμη, αντοχή...πόσο ερωτευμένος ήταν κάποτε μαζί σου...με την φαντασία σου τον έχεις φέρει εκεί που βρίσκεσαι κ αυτό το ξέρεις μόνο εσύ. 

Μέχρι βέβαια να ανοίξουν οι κάνουλες και να αρχίσουν τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμια και να έχεις γίνει επίσημα ρόμπα στην παρέα σου, στον μπάρμαν κ γενικά σε όποιον βρισκόταν σε ακτίνα 2 μέτρων κ είσαι μέσα στην οπτική του γωνία κ κάπου εκεί είναι που αρχίζουν να σε ρωτούν τι έπαθες κ για να ξεγελάσεις τις εντυπώσεις χαμογελάς και για να τους πείσεις γελάς με το ζόρι και από το πολύ ζόρι σε πιάνει νευρικό γέλιο και ΝΑΙ λοιπόν είσαι το θέαμα της βραδιάς γιατί καταλήγεις να γελάς με χάχανα και να κλαις με λυγμούς ταυτόχρονα. Το ‘ρόμπα’ που λέγαμε είναι πολύ light χαρακτηρισμός σε αυτή την φάση!

Ααχ  κ μετά που γυρνάς (ή σε γυρνάνε σηκωτή) στο σπίτι σου και ξαπλώνεις στο άδειο σου κρεβάτι νιώθεις πως θα έδινες και την ζωή σου ακόμα για να ερχόταν εκεί να σε πάρει στην αγκαλιά του κ να σε νανουρίσει με τραγούδια, να πάρει αυτή την καταραμένη ζαλάδα και να στεγνώσει τα δάκρυα από τα μάτια σου με τα φιλιά του…να τον δεις, να τον αγγίξεις, να γίνει εκείνος η ζωή σου όπως ήτανε παλιά, τότε που ζούσες…κ αυτό το βράδυ να μην τελειώσει ποτέ...να μην ξυπνήσεις αν δεν εισαι στην αγκαλιά του...

Κάτι τέτοιες νύχτες που θα βουλιάζεις στο ποτό θα σου θυμίζουν ότι όπως και με όποιον προχωρήσεις την ζωή σου πάντα θα σε πονάει ο δικός του χωρισμός…

΄΄….Θα `θελα μια νύχτα να κοιμόμασταν μαζί, 
μες την αγκαλιά σου να με πάρεις σαν παιδί
να `λιώνε στη φλόγα του φιλιού μας ο καημός, 
πάντα με πονάει ο δικός σου χωρισμός...’’

…

Κ.Γ