Κατάθλιψη vs ΖΩΗ ...

Δεν ξέρω πότε ακριβώς ξεκίνησε να μπαίνει στην ζωή μου η κατάθλιψη …

Όταν το κατάλαβα ή για να είμαι ειλικρινής, όταν το παραδέχτηκα στον εαυτό μου είχε ήδη γεμίσει το μέσα μου, το μυαλό μου, την ψυχή μου. 

Οι γύρω μου δεν είχαν καταλάβει τι μου συνέβαινε , ζούσα μόνη μου και αυτό με βοήθησε να κρύβομαι. Στην αρχή παρόλο που ένιωθα θλίψη μπορούσα να χαμογελάω και πολλές φορές να γελάω κιόλας μπροστά σε άλλους . Έκανα υπομονή να περάσει η ώρα που έπρεπε να βρίσκομαι με κόσμο, μέχρι να έρθει η στιγμή να γυρίσω στην σιγουριά του σπιτιού μου. Εκεί που μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου.

Ποιος ήταν ο εαυτός μου τότε?

Μία γυναίκα με πιτζάμες , σέρνοντας το κορμί της από τον καναπέ στο κρεβάτι, τρώγοντας τα μαύρα συναισθήματα της μαζί με μακαρονάδες, σοκολάτες κ ότι άλλο πίστευε ότι θα γεμίσει το κενό της ψυχή της. Κ όταν έφτανε στο σημείο να αηδιάζει από το πολύ φαγητό βυθιζόταν σε έναν βαθύ ύπνο. 

Ένιωθα κουρασμένη, είχα ανάγκη να κοιμάμαι, η μέρα μου φαινόταν ατελείωτη, περίμενα να έρθει το βράδυ ώστε να έχω δικαιολογία να κοιμηθώ.

Αργότερα δεν χρειαζόμουν δικαιολογία ούτε περίμενα να σκοτεινιάσει. Γυρνούσα από την δουλειά , έτρωγα και κοιμόμουν μέχρι το επόμενο πρωί . 12 -13 ώρες τις καθημερινές και σχεδόν 20-22 ώρες τα Σαββατοκύριακα .

Σιγά σιγά άρχισαν κ τα ψυχοσωματικά.. πόνοι στα πόδια σε σημείο να μην μπορώ να περπατήσω, πόνοι στο στομάχι και νοσηλεία στο νοσοκομείο γιατί νόμιζα ότι πάθαινα  έμφραγμα (ήμουν σίγουρη ) κ τόσα άλλα που κάποια ήταν στην φαντασία μου κ κάποια όχι . όλα δημιουργήματα δικά της . Είχα πια βεβαιωθεί ότι δεν είμαι μονή μου, είχα αποκτήσει  μια μόνιμη φίλη, την κατάθλιψη … Δεν το λέω ειρωνικά το ΄΄φιλη΄΄, ήταν όντως αυτό για μένα .

Για αυτό κ δυσκολεύτηκα να πάρω την απόφαση να ζητήσω βοήθεια . Αισθανόμουν σιγουριά μαζί της, με κρατούσε μέσα στο σπίτι οπού κάνεις δεν μπορούσε να με πληγώσει . 

Η ζωή χωρίς αυτή μου φάνταζε βουνό . Για να την διώξω θα έπρεπε να κάνω προσπάθεια να ζήσω κ εγώ δεν είχα δυνάμεις. 

Πέρασα έναν ολόκληρο χρόνο που ήξερα τι έχω κ αφηνόμουν όλο ένα κ περισσότερο στην αγκαλιά της. Ίσως να ήταν από πιο νωρίς μαζί μου, ίσως να την κατάλαβα από την αρχή, δεν έχει όμως σημασία. Έναν χρόνο το ήξερα και δεν έκανα τίποτα. Απλώς απέφευγα τους πάντες για να μην το καταλάβουν ή μάλλον φοβόμουν ότι θα με πουν αχάριστη γιατί φαινομενικά δεν μου έλειπε τίποτα για να έχω δικαιολογία να νιώθω έτσι. Δυστυχισμένη , μονιμά λυπημένη, άδεια , άχρηστη , ανάξια , άσχημη , αποτυχημένη , λίγη , μόνη … 

Μια μέρα πίεσα πολύ τον εαυτό μου κ έκανα αυτό που σκεφτόμουν πολύ καιρό. Ζήτησα βοήθεια … Δεν ήταν εύκολη η διαδικασία , πονούσε να παραδέχεσαι σε κάποιον άλλον το πως νιώθεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Σιγά σιγά με πολλή δουλειά κ κόπο άρχισα να προσπαθώ κ να καταφέρνω να είμαι τουλάχιστον λειτουργική στον έξω κόσμο . 

Ξεφορτώθηκα τα 10 από τα 15 κιλά που απέκτησα από το πολύ φαγητό που τελικά δεν γέμιζε την άδεια μου ψυχή άλλα κάθε εκατοστό του κορμιού μου. Άλλαξα σπίτι , δουλειά , κούρεμα , άλλαξα την ζωή μου ριζικά . Κ το κυριότερο , το μοιράστηκα με τους δικούς μου ανθρώπους . Σταμάτησα να κρύβομαι και να νιώθω ένοχες για αυτό που μου συμβαίνει και τους εξήγησα ότι δεν θέλω λόγια παρηγόριας , απλώς λίγη κατανόηση μέχρι να βρω τον εαυτό μου. Γιατί κάπου μέσα μου υπήρχε αυτή η γυναικά που ήμουν κάποτε. 

Έχει περάσει ένας χρόνος κ ένας μήνας από εκείνη την ήμερα που αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία σε έμενα να ξανά ζήσω . 

Μετράω κάποιες απώλειες ακόμα από όλο αυτο, όπως έναν φίλο που δεν δέχτηκε ποτέ τον λόγο που εξαφανίστηκα κ έχουν ψυχραθεί οι σχέσεις μας, τα κιλά που ακόμα ανεβοκατεβαίνουν , δυσκολία να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους γιατί η αυτοεκτίμηση δεν έχει επανέλθει πλήρως και φυσικά παραμένω μια ευσυγκίνητη τρελή που βάζει τα κλάματα ακόμα κ με διαφημίσεις . 

Δεν ξέρω αν είμαι απολυτά κάλα αυτή την στιγμή . Νομίζω ότι δεν είμαι. Το μονό σίγουρο είναι ότι δεν φαίνομαι καταθλιπτική αλλά δεν νιώθω το ίδιο . Αισθάνομαι την καυτή της ανάσα πολύ κοντά μου ακόμα. Μια λάθος σκέψη , μια αποτυχία, μια απογοήτευση  και θα έρθει να τρυπώσει πάλι μέσα μου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχω γίνει υπερπροστατευτική με έμενα … Κ αυτό κακό είναι …

Δεν θα σας πω την αίτια που ξεκίνησαν ολα, δεν έχει σημασία τι έφερε στην ζωή μου την κατάθλιψη . Το μονό που έχει πραγματική αξία είναι να καταλάβουμε ότι είναι ασθένεια , ασθένεια της ψυχής που γίνεται ασθένεια του οργανισμού όσο την αφήνεις να σου τρώει τα μέσα σου. Ένας καταθλιπτικός άνθρωπος είναι ένας άρρωστος άνθρωπος που χρειάζεται θεραπεία , όχι απομόνωση , όχι αμφισβήτηση , όχι απαξίωση . Όλα αυτά κ άλλα τόσα του τα προσφέρει απλόχερα η ίδια η ασθένεια . 

Το μυστικό είναι να μην την αφήσετε να σας ξεγελάσει και την αγαπήσετε … 

Πολεμήστε την , είναι αδύναμη από μονή της, εμείς της δίνουμε δύναμη κάθε στιγμή που αφηνόμαστε σ αυτήν . Η ΄άσφαλεια΄΄που μας προσφέρει η κατάθλιψη είναι ο δρόμος που μας οδηγεί στην ανυπαρξία … 

Κ.Γ