Κ όμως δεν είχα δύναμη ...

Έτσι απλά … σαν να μην πέρασε μια μέρα …

Έτσι , χωρίς πολλά πολλά , χωρίς γιατί , χωρίς πως, είστε πάλι μια αγκαλιά .

Σαν να μην πέρασε μια μέρα , ‘’σαν’’ … Γιατί η αλήθεια είναι ότι πέρασαν κάποια χρόνια .

Τον αναζητούσες στα σκοτάδια σου , τον ποθούσε η καρδια σου , τον φανταζόταν η ψυχή σου .

Δεν τον έψαξες ποτέ , δεν προσπάθησες να μάθεις τίποτα για αυτόν . 

Τον είχες ξεγράψει από την ζωή σου κ τον κρατούσες μέσα σου σαν τον μεγάλο ανεκπλήρωτο έρωτα . Ότι ανεκπλήρωτο στη ζωή μας παίρνει μεγάλες διαστάσεις , ίσως πολύ παραπάνω από ότι είναι στην πραγματικότητα . 

Έμαθες να ζεις με την απουσία του κ η αλήθεια είναι ότι κάπου μέσα σου ευχόσουν να μην γυρίσει ποτέ γιατί σε τρόμαζαν τα συναισθήματα που είχες νιώσει μαζί του , αλλά κ χωρίς αυτόν τον πρώτο καιρό . 

Ήρθε … όταν εσύ δεν τον περίμενες όμως , όταν εσύ άλλα σκεφτόσουνα κ καμιά φορά νόμιζες ότι τον είχες ξεχάσει κιόλας . Όταν εσύ δεν ήθελες να τον αγκαλιάσεις γιατί δεν την χρειαζόσουν αυτή την αγκαλιά που σε πόνεσε τόσο πολύ .

Αλλά εκείνος λες κ διαισθάνθηκε ότι αν αργούσε λίγο ακόμα δεν θα υπήρχε επιστροφή , ήρθε …

Κ εσύ ? Εσύ δεν είχες δύναμη να τον διώξεις , δεν ειχες δύναμη να πας κόντρα σε μια μεγάλη αγάπη που είχες κάποτε. Άνοιξες τα χέρια σου να κλείσεις μέσα τους σφιχτά ότι είχε απομείνει .

Ναι δεν ήταν το ίδιο....

Δεν φοβάσαι πια ότι θα τον χάσεις κ αυτό στην αρχή σε παραξένεψε , σε έκανε να σκεφτείς μήπως δεν τον αγαπάς πια . 

Χαίρεσαι πολύ όταν τον βλέπεις αλλά δεν πονάς όταν φεύγει . Μα πως γίνεται αυτό ? Εσύ ζούσες για τις ώρες που σου χάριζε κ πέθαινες για τις στιγμές που ήταν μακριά σου . Κάθε σμίξιμο σας ήταν στα όρια του ανυπόφορου γιατί ήξερες ότι θα φύγει πάλι . 

Κ τώρα πιάνεις τον εαυτό σου να τραγουδάει όταν εκείνος κλείνει την πόρτα πίσω του .

Ανυπομονείς για την επομένη φορά που θα τον δεις αλλά δεν σε νοιάζει πόσος καιρός θα περάσει.

Συνεχίζεις την ζωή σου κανονικά όπως έκανες κ πριν εμφανιστεί αυτός . Ποια ? Εσύ . Που όσα χρόνια ήταν εκείνος στην ζωή σου είχες πατήσει pause . 

Κ όμως ήρθε η στιγμή που βιώνεις όλο αυτό όπως προφανώς το βίωνε εκείνος πάντα .

Είναι ένα κομμάτι της ζωής σου που το ξέρεις μόνο εσύ , το κρατάς κρυφό από όλους κ η υπόλοιπη ζωή σου συνεχίζεται , είναι ξεχωριστή κ προτεραιότητα . 

Ποτέ δεν το είχες φανταστεί αυτό , πραγματικά ποτέ . 

Ίσως με αυτά τα νέα δεδομένα αρχίζεις λίγο να τον δικαιολογείς που προχώρησε την ζωή του , που έκανε ότι θα έκανε κ αν δεν είχες περάσει ποτέ από την ζωή του. Ίσως τώρα καταλαβαίνεις ότι ήσουν ένας άνθρωπος για εκείνον ,που ζούσε κλεμμένες στιγμές ευχαρίστησης  , ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα του κ τίποτα περισσότερο . 

Ίσως στην αρχή να σε ερωτεύτηκε , ίσως κ να σε αγάπησε στην πορεία όντως , αλλά η αγάπη καμιά φορά είναι κ απλώς συνήθεια ή ακουσια ανταποδοση στα συναισθηματα του άλλου. 

Λυπάσαι λίγο που συνειδητοποιείς ότι μπορεί να ήταν κ έτσι , γιατί εσύ τότε δεν το έβλεπες έτσι. 

Ήσουν τόσο πολύ ερωτευμένη … Φανταζόσουν το μέλλον σου μαζί του , ήλπιζες να έχεις μέλλον μαζί του. Έτσι είναι ο έρωτας, σε τυφλώνει , σε χαζεύει , σε παραμυθιάζει .

Αλλά αυτό είναι παρελθόν , το έχεις κλάψει πολύ εκείνο το παρελθόν κ δεν χρειάζεται άλλο. 

Τώρα ζεις μαζί του μόνο το παρόν κ δεν σε νοιάζει το μέλλον γιατί δεν υπάρχει μέλλον κ γιατί δεν θέλεις να υπάρξει ...

Κ είσαι χαρούμενη ναι , χαμογελάς , γελάς , ζεις … Το τώρα , το παρόν , τις στιγμές , το χρόνο που του αξίζει όλο αυτό . Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο . 

Κ όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνεις ότι δεν είχες δύναμη να του κλείσεις την πόρτα , ότι άνοιξες τα χέρια σου να τον αγκαλιάσεις γιατί τον αγαπάς . 

Ο ανεκπλήρωτος  έρωτας  έγινε ολοκληρωμένη αγάπη ...

Η αγάπη δεν τυφλώνει...για αυτό χαμογελάς …

Κ.Γ

https://youtu.be/ucOLt5f6fE8