Παιδί… απόφαση γένους θηλυκού…
Η εποχή που η κοινωνία κ η οικογένεια ‘’ επέβαλε ’’ το πότε μια γυναίκα θα γίνει μητέρα, έχει περάσει( ευτυχώς ή δυστυχώς). Η απόφαση είναι πια εξ ολοκλήρου στα χέρια της γυναίκας. Γιατί το παιδί ως σύλληψη νοητική κ ουσιαστική υλοποίηση είναι θηλυκού γένους.
Γιαυτο άλλωστε σπάνια πλέον συναντάμε νέες μητέρες κάτω από την δεκαετία των 30.
Η γυναίκα πια θέλει να κάνει παιδί όταν όντως θα νιώθει έτοιμη ψυχολογικά κ σωματικά. Η έννοια της οικογενείας όπως την ξέραμε παλιά έχει αρχίσει να ξεθωριάζει κ την θέση της έχει πάρει το μοντέλο των μονoγονεϊκων οικογενειών. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά δεν είναι κ το ΄΄ιδανικο΄΄.
Νομίζω ότι μια γυναίκα που είναι αυτό που λέμε <<γεννημένη μητέρα>> ακόμα κ όταν το παιδί είναι ακόμα στο στάδιο της σκέψης, εκείνη έχει δώσει ήδη τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο αγέννητο παιδί της. Θέλει να μην του λείψει ποτέ τίποτα κ ψάχνει τους τρόπους για να το πετυχει πολύ πριν από την υλοποίηση αυτής της σκέψης. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα προτιμούσε εκείνη την ξεθωριασμένη εικόνα οικογενείας που προείπα . μαμά, μπαμπάς, αρμονία κ ισορροπία. Της φαντάζει εγωιστικό να φέρει στον κόσμο ένα παιδί μόνη της, για να καλύψει την δική της ανάγκη να γίνει μάνα. Παρόλο που έχει μέσα στην ψυχή της τεράστια αγάπη κ το δυνατότερο κ πιο ανιδιοτελής συναίσθημα που υπάρχει.
Και ναι! Είναι εγωιστικό. Γιατί μπορεί ο ρόλος του πατέρα να είναι παραγκωνισμένος συγκριτικά με αυτόν της μητέρας, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι μειωμένης σημαντικότητας. Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα ,καλούνται να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερες δυσκολίες ,καθώς ψυχικές κ συναισθηματικές ανάγκες μένουν να εκκρεμούν.
Ο χρόνος πιέζει…
Αυτή η γυναίκα έχει να αντιμετωπίσει κ κάτι ακόμα, τον χρόνο που περναει. Κ μπορεί πλέον μια γυναίκα στα 40 να είναι πολύ καλύτερα σωματικά από ότι ήταν η δική της μάνα στα 30, αλλά οργανικά δεν έχει αλλάξει. Μετά τα 35 η γονιμότητα της γυναίκας ξεκιναει την κάτω βόλτα κ στα 40 έχει ανέβει στην τσουλήθρα ΄΄.
Κ τα διλήμματα πολλαπλασιάζονται μέσα στο μυαλό της
Παιδί για μένα ή μάνα για το παιδί?
Ολοκλήρωση του σκοπού της ζωής μου ή θυσία αυτού για την μια έστω πιθανότητα να μην ευτυχίσει το παιδί μου χωρίς πατέρα?
(το δίλλημα παιδί μόνη μου κ ίσως ζωή χωρίς ερώτα, δεν νομίζω ότι υπάρχει στο μυαλό αυτών των γυναικών που αναφέρομαι. Γιατί ο μεγαλύτερος κ ο απόλυτος έρωτας θα είναι το πλάσμα που θα βγει από μέσα της. Κ αν είναι κ καρπός ενός δυνατού έρωτα ,τότε θα έχει καλύψει κάθε κενό…)
Τύχη η ατυχία είναι τελικά που η απόφαση για να έρθει ένα παιδί στον κόσμο είναι γένους θηλυκού? Μήπως οι άντρες είναι πιο ευνοημένοι από την ζωή ,που τέτοια διλήμματα δεν θα έχουν ποτέ?
Μπααααα!!!! Δε νομίζω…
Όχι απλά δεν είστε ευνοούμενοι αλλά είστε πολύ άτυχοι αγαπημένοι μου άνδρες που δεν θα νιώσετε ποτέ ,αυτό το θαύμα, αυτό τον ΄΄13 ο θεο΄΄ να μεγαλώνει μέρα με την ημέρα μέσα σας , δημιουργώντας από την πρώτη στιγμή έναν δεσμό αδιάρρηκτο κ παντοτινό!!!
Γιατι όποιος κ να πάρει την απόφαση, η μητρότητα είναι ευλογία...
Κ.Γ