Ετσι ξαφνικά ένα πρωί...
Γράφοντας τις σκέψεις μου,έχω αναλύσει το έρωτα,την μελαγχολία,τις μυρωδιές,την αγάπη,το ψέμα κ όλα όσα κάνουν ευτυχισμένο ή βασανισμένο έναν άνθρωπο..
Ο έρωτας έρχεται ανα πάσα ώρα κ στιγμή,δε σε παίρνει τηλέφωνο ούτε σου στέλνει γράμμα πρώτα.Ο έρωτας ψάχνει κ σε βρίσκει,ο έρωτας τρυπώνει μέσα σου κ όταν δει οτι υπάρχει κενό,στρογγιλοκάθεται για να στο γεμίσει.Ο έρωτας δε στριμώχνεται,θέλει άπλα...Αφού βολευτεί καλά καλά φωνάζει την φίλη του την αγάπη κ συμπορέυονται μαζί μέχρι όσο αντέξουν κ οι δύο ή ένας απο τους δύο ή όσο αντέξεις εσύ...Αυτό εξαρτάται συνήθως απο τις συνθήκες που επικρατούν εκείνη την περίοδο.Αν είναι αμοιβαίος ο έρωτας,αν υπάρχουν τρίτοι,αν είσαι εσύ ο τρίτος αν αν αν αν ανασταση δηλαδή!
Στην περίπτωση που όλα είναι ιδανικά τότε μπορείς να πεις με σιγουριά ότι η ζωή,σου χαμογέλασε.Στην περίπτωση που ερωτέυεσαι μόνος/η τότε κούνα λίγο το κεφάλι σου κ θα σου περάσει.Στην περίπτωση που ο έρωτας είναι αμοιβαίος αλλά κάποιες άλλες συνθήκες δεν είναι ιδανικές,εκεί είναι που η ζωή αποφάσισε να σου κάνει πλάκα κ να σου δώσει μόνο μια ίδεα για το πως θα ήταν αν σου χάριζε ένα πλατύ χαμογέλο,αφήνοντας σε να δεις ένα μειδίαμα στα χείλη της...
Και κάπου εκεί αρχίζουν οι δικές μου απορίες.Τι κάνεις τότε?Ζεις τον έρωτα αυτον διακινδυνευοντας να φωνάξει κ την αγάπη κ να δυσκολέψουν ακομα πιο πολύ τα πράγματα για σενά?Σκέφτεσαι λογικά κ φέυγεις τρέχοντας όσο είναι ακόμα νωρίς,αφήνοντας ανεκπλήρωτη μία ευκαίρια περιμένοντας κ ελπίζοντας την επόμενη?
Αν το πρόβλημα που υπάρχει το έχεις εσυ,άρα εσύ έχεις την λύση,έυκολα ή δύσκολα δεν έχει σημασία,η ουσία είναι ότι στα δικά σου χέρια είναι αν το μειδιαμα θα γίνει χαμόγελο.Αν όμως είναι στα χέρια του άλλου αν θα ύπαρξει κοινή ή όχι ζωή,τότε η αποφαση πρέπει κ επιβάλλεται να είναι εγωίστικη.Ο έρωτας όμως δεν είναι παιδί της λογικής κ ο απόλυτος έρωτας παρέα με την απόλυτη αγάπη δεν έχει εγωισμό...
Εχω παρατηρήσει ότι οι πιο δυναμικοί,ανεξαρτητοι και αυτοελεγχόμενοι άνθρωποι,είναι εκείνοι που παραδίνονται στον έρωτα ανευ όρων,στα όρια της αυτοκαταστροφής.Αν μπεις σ αυτόν τον χορό,στον μοναχίκο χορό του έρωτα δίχως άυριο,χωρίς να υπάρχει μέλλον για το ''εμεις'' κ το ''μαζί'',κάθε μέρα,λίγο λίγο βουλιάζεις κ περισότερο στον δικό σου βάλτο.Νιώθεις σα να έχεις πέσει πάνω σε μια κινούμενη αμμο που δε σε κρατάει απλά κολλημενο αλλά σε ρουφάει κιόλας κ έσυ αντί να βάλεις όλες σου τις δυνάμεις για να κάνεις έστω ένα βήμα μπροστά,μένεις εκεί κ με σχεδόν έναν μαζοχιστικό τρόπο απολαμβάνεις την λάσπη που ανεβαίνει κάθε μέρα κ πιο πολύ.Και τι περιμένεις άραγε?
Το χέρι του/της να σε τραβήξει λίγα εκατοστά πιο πάνω ίσα ίσα για να αναπνέεις?
Την κλοτσια του/της για να σε χώσει ακόμα πιο βαθιά για να καταλάβεις επιτέλους ότι κινδυνέυεις?
Ενα άλλο χέρι που θα σε τραβήξει μια κ καλή απο την κινούμενη άμμο κ θα είναι πρόθυμο να περπατήσει πλάι σου σε ένα μονοπάτι αν όχι με ροδοπέταλα στρωμένο αλλά τουλάχιστον σταθέρο?Πως όμως να πιαστείς απο αυτό το χέρι αν δε θέλεις να απλώσεις το δικό σου?
Πόσο έυκολο είναι αλήθεια να δίνεις συμβούλες,όταν ένας άλλος ζει έναν έρωτα δίχως άυριο βγαίνουν τόσο απλά κ χωρίς δέυτερη σκέψη λόγια όπως ''εγώ στην θέση σου θα έφευγα''-''δε σ αγαπαει,σε κοροιδέυει,χάνεις τον καιρό σου''-''ξύπναααααα''.Κ εγώ τα έχω πει κ μάλιστα τα υποστήριζα με σθένος την στιγμή που τα έλεγα...αλλά όπως λέει κ ο σοφός μας λαός ''έξω απ το χορό πολλά τραγούδια λένε''...
Όντας στο χορό όμως,χορέυοντας 1 ώρα με την ευτυχία κ 23 ωρες με τον παραλογισμό,την προσμονή,την απορριψη,την μοναξιά('εχουν τελειώσει την ίδια σχολή χορού όλα αυτά κ πάνε πακέτο),'οχι απλά ξεχνάς τις συμβούλες που έδινες αλλά σου έρχεται να πάρεις τηλέφωνο και να ζητήσεις συγνώμη σε όποιον έχει περάσει κάτι παρόμοιο κ έσυ τότε με ύφος υπεροπτικο κ άσπλαχνο συμβούλευες με ευκολία.(επείδη δε πήρα κανέναν τηλέφωνο,ζητάω συγνώμη απο εδω :-)...!!!
Δεν υπάρχει μία λύση για όλους,δεν υπάρχει μία περπατημένη όδο για να την ακολουθήσεις ,έστω κ αν πολλοί άνθρωποι έχουν κοινά βιώματα ,έστω κ αν οι περισότεροι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι αυτούς τους έρωτες τους υπομένουν άτομα με χαμήλη αυτοεκτίμιση,για κάθε έναν απο εμάς η εκάστοτε περιπέτεια,ιστορία που ζούμε είναι μοναδική κ δεν υπάρχει επανάληψη.Γιατί είμαστε διαφορετικοί,με λιγότερες ή περισότερες ευαισθησίες,με λιγοτερες ή περισότερες αντοχές..είμαστε μοναδικοί...όπως είναι κ ο απόλυτος έρωτας,ΕΝΑΣ κ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ...
Στο διαταυτα λοιπόν,τι κάνεις?
Τώρα σοβάρα περιμένει κανείς να απαντησω εγώ σ αυτό το ερώτημα?Ειμαι το πλέον ακατάλληλο άτομο όχι γιατί έχω ή δεν έχω βρεθεί σε τέτοια κατάσταση,άλλα γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τρώω μεγάλες μπουκιές παρά να λέω μεγάλα λόγια...
Τις σκέψεις μου όμως (χωρις ίχνος συμβουλευτικής διάθεσης)μπορώ να τις μοιραστώ.Τρεις εκδοχές για να γραφτεί το τέλος υπάρχουν για μένα.
Το happy end όπως σε όλες τις ρομαντικές αμερικανιές (τις οποίες το παραδέχομαι τις έχω δει όλες κ κλαιω με λυγμούς στο τέλος)'οπου μετά απο όλες τις δυσκολίες ο έρωτας δυναμώνει κ νικάει τα πάντα κ το εγώ κ εσύ γίνεται επιτέλους ''μαζί'' με μια ατάκα του τύπου ''Δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα''απλά...
Η με το ΄΄φευγω΄΄ ή ''φέυγει'' αφήνοντας μια πίκρα κ μια πληγή που ίσως ποτέ να μην γιατρευτεί με αποτέλεσμα να μην ξανα υπάρξει μέσα σου εκείνο το κενό για να βρει το φτερωτό ηλίθιο μωρό με το βέλος να αράξει...
Η παρακαλόντας να ξυπνήσεις μια μέρα κ ως απο θάυμα να έχει ξεριζωθεί απο μέσα σου εκείνος/η,έτσι απλά χωρίς γιατι,χωρίς πόνο...
Στο πρώτο ενδεχόμενο δε πρέπει να ξεχνάμε οτι τέτοιου είδους happy end τα βλέπουμε μόνο στις ταινίες,άλλα απο την άλλη σαν ερωτευμένη γυναίκα που είμαι θα πω ότι τα σενάρια ειναι βγαλμένα απο την ζωή...Ποτέ δε ξέρεις...
Στην δέυτερη περίπτωση θέλει πολλά κότσια (λιγότερα όμως απο το να το ζεις)για να αποφασίσεις να πάρεις την ζωή σου στα δικά σου κ μόνο χέρια τραβώντας απο τα μαλλιά τον έρωτα για να βγει απο τον θρόνο του... Η τρίτη εκδοχή κατ' εμε είναι η ίδανική κ τόσο πιθανή όσο να κερδίσω το λαικο λαχείο που έχει κ τζακ ποτ,χωρίς να το αγοράσω...
Και οι τρείς αυτές περιπτώσεις έχουν ένα κοινό...μπορούν να συμβούν...ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΝΑ ΠΡΩΙ...(μπορεί κ βράδυ)
...Κ.Γ