δε μ΄αγαπάς...δε μ΄αγαπάς...

Θέλω να σου μιλήσω μα οι λέξεις  αρνούνται να βγούν ,θέλω να φύγω μα η καρδιά μου σπαραχτηκά με παρακαλάει να μην γίνω η αιτία να κομματιαστεί.κ όμως πονάει,πονάει κοντά σου,το κορμί μου παγώνει απο την ηδονή που μου προσφέρει η αγάπη σου,αυτή η αγάπη που δε μου ανήκει.δεν είσαι δικός μου δε θα είσαι ποτέ,δεν σιγοκαίει μέσα σου η λαχτάρα να ανήκεις μόνο σε μένα.ο πόθος σε κρατάει κοντά μου.ποιο αρρωστημένο μυαλο ένωσε τους δρόμους μας?ποια σαδιστική δύναμη αποφάσισε να μου χαρίσει κλεμμενες στιγμές?Σ αγαπώ,σ αγαπώ με κάθε τρόπο,με κάθε ένοια κ μορφή που μπορεί να πάρει η ανθρώπινη αγάπη..παλέυω με τον εαυτό μου κ χάνω,πάντα χάνω...ξυπνώ με τον φόβο πως ίσως δε θα ξαναρθείς κ το κορμί μου τρέμει απ τις πληγές που ανοίγουν μονομιας με την σκέψη οτί θα ζήσω χωρίς την μυρωδιά σου.τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα ,όλοι οι μυες του προσώπου συσπονται ανεξέλεκτα ,νιώθω σαν τον ναυαγο στην μέση του ωκεανου που οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν κ την θέση τους παίρνει ο πανικός,πανικος για την ανάσα του που λίγο λίγο χάνεται κ παραδίνεται στον θανατο, γιατί χωρίς εκείνη, καμιά καρδιά δεν μπορεί να συνεχίσει να χτυπά κ εσύ εισαι η ανάσα μου.

Τα ‘’δε μπορώ’’ κ τα ΄΄δε πρέπει’’ σου στοιχειωνουν την ψυχή μου,με κρατούν εγκλοβισμένη στο πιο σκοτείνο κομμάτι μου,θέλω να σου φωνάξω  να μ αφήσεις ελέυθερη να σου δείξω την αγάπη μου να ζήσω το όνειρο μου εκείνο το όνειρο που κανένα ξημέρωμα δε θα μπορέσει να μου το πάρει.μα έσυ αλύπητα μου ζητάς  να σιωπώ..Γιατι ερωτά μου?τι είναι αυτό που σε κρατάει μακρυά μου?τι δεν έχω που με κάνει ανάξια της παντοτινή σου αγάπης?

Δεν υπάρχει μονάξια μεγαλύτερη για να την ζήσω απο την μοναξιά που ζω μακρυά σου,δεν υπάρχει δρόμος που οδηγεί κοντά σου που να μην τον έχω περπατήσει κ όμως το φως δεν το έχω δεί,δεν είσαι εκεί να με καρτεράς,.δε μ αγαπάς..δε μ΄αγαπάς...

Κ.Γ